Kiedy uczęszczałem jeszcze do szkoły podstawowej, uczono mnie między innymi biologii. Dowiedziałem się wówczas, że – w przeciwieństwie do człowieka, który pobiera tlen, a wydala dwutlenek węgla – u roślin odżywianie przebiega niejako na odwrót. Ich "pokarm" stanowi właśnie dwutlenek węgla, natomiast wydalinę – tlen. Oba te gazy stanowią kluczowy element procesu fotosyntezy, a więc produkcji energii niezbędnej roślinie do życia. W dużym uproszczeniu fotosynteza polega na wytworzeniu energii wiązań chemicznych przy użyciu światła widzialnego (czyli zamiany jednej postaci energii w inną). Efektem ubocznym tej produkcji jest wydalanie tlenu, natomiast substratami – oprócz światła – dwutlenek węgla i woda. Upraszczając proces jeszcze bardziej – woda plus dwutlenek węgla plus światło równa się energia plus tlen.
Co z tego wynika? Powróćmy na chwilę do ekologicznej apokalipsy, którą funduje nam żarówka i zły prezydent USA (założę się w ciemno, że USA nie mają zamiaru rezygnować ze zwykłych żarówek). Jako objawy globalnego ocieplenia przedstawia się zwykle pewną triadę: podwyższenie temperatury, topnienie lodowców oraz zwiększoną absorpcję światła słonecznego. Dwie ostatnie pozycje to nic innego jak zwiększenie ilości wody i ilości energii słonecznej, natomiast pierwsza to (w dużym uproszczeniu) efekt pozostałych.

Opisane skutki stanowią idealne warunki do wzrostu roślin. Więcej dwutlenku węgla, więcej wody i więcej światła, to znaczy – szybsza i bardziej wydajna fotosynteza. Ogólny wzrost temperatury także wpływa korzystnie na rośliny – porównanie lasów równikowych z Grenlandią to bardzo dobry empiryczny dowód takiego twierdzenia. Jeżeli przypomnimy sobie, co jest jednym z produktów ubocznych fotosyntezy, to cały ten zgiełk wokół dwutlenku węgla można sprowadzić do twierdzenia: im więcej dwutlenku węgla, tym więcej roślin; im więcej roślin, tym więcej tlenu. Można więc odetchnąć spokojnie – jest czym.
Nie twierdzę, że proces, który najprawdopodobniej rzeczywiście odbywa się niemal na naszych oczach, przebiega bądź będzie przebiegał spokojnie i bezproblemowo. Siły przyrody są z reguły nieokiełznane. Niemniej, można pokusić się o tezę, że efektem tego procesu będzie duży wzrost ilości tlenu w atmosferze, co z kolei – w połączeniu z rozwojem roślinności – spowoduje niekontrolowany rozwój zwierząt roślinożernych. Jednak po przekroczeniu pewnej wartości krytycznej zwierzętom nie starczy już żywności (przy założeniu, że spożycie będzie większe niż produkcja roślin). Skutkiem tego może być wymieranie zwierząt, a więc na powrót pojawi się kwestia nadmiaru dwutlenku węgla (procesy pośmiertne są też źródłem tego gazu), co da z kolei impuls wzrostowi roślin. Koło się zamknie. Szczerze mówiąc, nie uważam tego za szczególnie rewolucyjną tezę – rzekłbym nawet, że tego rodzaju twierdzenia są objęte programem nauczania biologii w szkole podstawowej.