Do tej pory kiedy ktoś się łudził, że skoro w Europie nie istnieje oficjalna cenzura, to panuje tutaj wolność słowa, trzeba mu było pokazywać, że mimo braku takowej cenzury, europejskie media i dziennikarzy cechuje nie mniejsza zbieżność poglądów na nie mniejszą ilość kwestii światopoglądowych, społecznych, ideologicznych czy politycznych niż media i dziennikarzy pozaeuropejskich, więc wolność słowa jest w Europie niewiele większa niż gdzie indziej na świecie, a przynajmniej nie jest wykorzystywana więcej niż gdzie indziej. Obecnie konieczność ta odchodzi w zapomnienie. Sprawy takie jak szwedzkiego pastora skazanego za cytowanie fragmentów biblii dotyczących homoseksualizmu, czy przedwczorajszy cenzorski wyrok w sprawie Alicja Tysiąc przeciw Gościowi Niedzielnemu konieczność tę usuwają. Czynią bowiem jasnym, że wolność słowa, pretekst do wywyższania się naszego kontynentu względem reszty świata, obowiązuje u nas, kiedy wszyscy piszą prawomyślnie, kiedy przestaje się tak pisać, wolność słowa jest uchylana. Jest to sytuacja podobna do tej tyczącej się demokracji irlandzkiej (oraz francuskiej i holenderskiej). Póki obywatele głosują jak trzeba, można udawać że to oni dokonują wyboru i chwalić się tym po całym świecie, świat ten za brak demokracji ganiąc albo nawet terroryzując; kiedy obywatele zagłosują inaczej niż życzy sobie tego władza, władza decyduje za obywateli, a uroczą fasadę demokracji trzeba zburzyć, by nie dopuścić do źle ocenianego przez władzę wyboru. Takie demokracja udawane do czasu aż nie wszyscy zagłosują poprawnie i wolność słowa udawana do czasu aż nie wszyscy będą pisać poprawnie są znacznie gorsze niż oficjalna dyktatura i cenzura w nieeuropejskich krajach, bowiem oprócz tego, że odbierają obywatelom wolność decydowania i wypowiedzi, czynią to zakulisowo i obłudnie.
W sprawie Alicja Tysiąc przeciw Gościowi Niedzielnemu sąd skazał Gościa Niedzielnego na wypłatę powódce 30 000 zł odszkodowania i przeprosiny za słowa, które albo w gazecie tej nie zostały nigdy użyte, albo do których użycia każdy w naszym kraju ma prawo. Poszło o dwie kwestie. Po pierwsze redaktor GN i autor artykułu stanowiącego przedmiot sprawy miałby porównać panią Alicję Tysiąc do zbrodniarzy nazistowskich. Po drugie napisał, że „chciała ona zabić swoje dziecko”.
W uzasadnieniu wyroku (na razie ustnym) pani sędzia oskarżyła GN o porównanie Tysiąc do nazistów. Ponieważ porównanie takie nigdzie nie padło, pani sędzia do z góry przyjętej tezy musiała dobrać inne uzasadnienie. Uzasadnienie skazania GN zamieniła z „za porównanie Tysiąc do nazistów” na „za zestawienie kontekstu, w jakim została przedstawiona Tysiąc, z kontekstem, w jakim zostali przedstawieni naziści”.