W gruncie rzeczy coraz więcej z nas myśli, jak zagarnąć co się da i ile się da dla siebie. Wszystkie metody dopuszczalne. Jeszcze niedawno mówiliśmy o urzędach, w których nic łatwa załatwić się nie da. W których traktują nas jak wrogów, którym trzeba obrzydzić życie. Uczciwie przyznać należy, że obraz ten powoli staje się już historią. Tylko czy dlatego, że uczymy się szacunku, czy też może dlatego, że co jakiś czas przeprowadza się badania wizerunku urzędów i niedobrze jest w nich źle wypaść? W katolickim kraju grzmi się o upadku rodziny. W skali mikro szacunku brak. Gdyby bowiem w rodzinach był – to byłby też w społeczeństwie. Respekt się czuje do obcych, ale do swoich?
Wpajano mi, że miłość bez szacunku to nie miłość, lecz uzależnienie. A szacunek należy mieć nawet do wroga. Wokół sami wierzący, którzy niszczą swoich bliskich i jakoś nie przyjdzie im do głowy chrystusowa złota reguła – „wszystko, co chcecie, aby ludzie wam czynili, wy też im podobnie czyńcie”. Szybciej przychodzi na pamięć „spieprzaj dziadu”. Warto sokratycznie zapytać: dlaczego?
Nie można szanować innych, jeśli się siebie samego nie szanuje. A jak siebie szanować, jeśli zasady ma się tylko na oficjalne okazje, a nie na życie codzienne? Jeśli człowiek wie, jak należy postąpić, lecz woli wybrać zachowanie przynoszące profity, to potem gardzi sobą. Zagłusza jak może swoje sumienie, bo ono częściej gdera niż wrzeszczy. A kto lubi gderanie?
Nie da się żyć w niezgodzie z własnymi przekonaniami i nadal siebie lubić. Podwójne życie kończy się zawsze źle dla nas samych, z autoagresją włącznie. Szanujmy więc siebie i innych dla własnego dobra, bo przecież wszystko do człowieka wraca.