Nawet kochający się partnerzy walczą o władzę. Zawsze któreś kocha bardziej. I ten mniej zaangażowany ma władzę. Dyktuje warunki. Oczywiste jest, że zniewolonemu w końcu przyjdzie ochota na strzepnięcie z siebie jarzma. Podobnie jest z władzą rodzicielską. Nadużyta rodzi bunt i chęć uwolnienia się.
Czy drugi człowiek jest po to, by go zniewolić? Nie da się inaczej? Władza jest potrzebna, bo ktoś musi odpowiadać, pokierować, zorganizować. I można to robić bez zniewalania czy upokarzania. Dobre traktowanie, motywacja, konkretne cele i szacunek – to niewiele, a jednak niewykonalne. Szukam w dziejach ludzkich dobrego państwa, sympatycznej demokracji. Nie ma. Jakaś grupa zawsze była traktowana niesprawiedliwie.
Władza człowiekowi nie wychodzi – choćby nie wiem jak się starał. Ktoś kiedyś powiedział, że wraz ze wzrostem poczucia władzy rośnie poczucie własności, a maleje poczucie rzeczywistości, podczas gdy zwierzęce stada dobrze sobie radzą. Owszem jest czas przepychanek, kto na czele stada, ale potem spokój do następnej kadencji, gdy się młodszy przywódca stada pojawi. Ale to nie stada tego samego gatunku ze sobą walczą. Tak jest tylko u homo sapiens. Czyżby instynkt górował nad myśleniem?