„Od czasów renesansu rozwój każdego imperium handlowego związany był z poszukiwaniem i uzurpacją obcych surowców mineralnych i niemal każde z nich – nie wyłączając brytyjskiego, francuskiego i holenderskiego – wykorzystywało narkotyki jako łatwy sposób finansowego wsparcia swojej zamorskiej działalności” – pisał były członek kanadyjskiego korpusu dyplomatycznego, profesor Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley, Peter Dale Scott.
Główne wojny, toczone przez Stany Zjednoczone po II wojnie światowej – w Indochinach w latach 1961-1975, w Zatoce Perskiej w latach 1990-1991, w Kolumbii od 1991 r. w Afganistanie od 2001 r. czy w Iraku od 2003 r. – prowadzone były w obszarach związanych z produkcją ropy naftowej i opierały się na wykorzystaniu pośredników, stanowiących jednocześnie główne ogniwa międzynarodowego handlu narkotykami. Amerykański zwyczaj szkolenia, zbrojenia i finansowania narkotykowych organizacji mafijnych w celu utrzymania kontroli nad zagranicznymi zasobami ropy naftowej stanowił główny czynnik rozwoju międzynarodowego handlu nielegalnymi używkami w drugiej połowie XX w.
Aktywność Stanów Zjednoczonych w Indochinach opierała się na wykorzystaniu dziedzictwa struktur społecznych byłych reżimów kolonialnych, które współistniały wraz z rozbudowaną siecią chińskich mafii, zaangażowanych w handel narkotykami. „Uprawa opium była niemal zawsze związana z działalnością tajnych ugrupowań, które kwitły wśród chińskich społeczności”. Rewolucja w Chinach doprowadziła jednak do likwidacji produkcji opium w regionach Yunnan i Sichuan, które w latach 30. realizowały blisko 90% światowego zapotrzebowania. Duża część tej produkcji trafiała do USA dzięki wpływowej mafii chińskiej oraz międzynarodowym powiązaniom głównych figur nowojorskiego podziemia kryminalnego takich, jak Charles Lucky Luciano i Meyer Lansky, który do lat 60. cieszył się protekcją i nietykalnością zarówno ze strony FBI jak i CIA.
Po rewolucji, wyparta z Chin do Tajwanu, partia Kuomintang była w stanie, dzięki wsparciu CIA, dotrzeć do rozrzuconych na terenie całej Azji Południowo Wschodniej społeczności chińskich, których tradycyjnym zajęciem był handel opium. W ten sposób już pod koniec lat 50. Burma, Laos i Tajlandia, nazwane „złotym trójkątem”, stały się razem głównym producentem i dostawcą ponad połowy światowego zapotrzebowania na opium, które, zgodnie z raportem U.S. Bureau of Narcotics, sięgało wtedy poziomu 1250-1400 ton rocznie, a swój szczyt produkcyjny osiągnęły w 1989 r., eksportując 3300 ton opium. Zbiory w Burmie wzrosły z 40 ton przed II wojną światową do 300-400 ton w roku 1962, podczas gdy plony tajskie uzyskały jeszcze wyższy wskaźnik wzrostu, wzbijając się z przedwojennego poziomu 7 ton do ponad 100 ton w tym samym okresie.