Przejrzenie tabeli oczekiwań płacowych osób w poszczególnych województwach daje powody do zastanowienia na takim, a nie innym stanem rzeczy.

Jak bowiem wytłumaczyć poziom „pożądanych” zarobków mieszkańców województwa:

Lubelskiego, Podkarpackiego czy Podlaskiego, którzy to wskazali odpowiednio kwoty:

2196 zł brutto, 2267 zł brutto i 2277 zł brutto? Netto daje to zatem ok. 1300-1500 zł.

Mówiąc wprost, za tak głodowe pensje są w stanie pracować tysiące rodaków.

Niewiele większej pensji oczekują mieszkańcy województw: Kujawsko-pomorskiego, Świętokrzyskiego czy Warmińsko-mazurskiego.
Rekordziści pod względem oczekiwań płacowych, którzy brali udział w badaniu i wskazali możliwość przeprowadzki za pracą do woj. mazowieckiego wskazali 4750 zł brutto i 4500 zł brutto. Zaznaczam, chodzi o oczekiwania płacowe w województwie mazowieckim. Wróćmy jednak do tych pierwszych.
Skąd biorą się tak koszmarnie niskie oczekiwania?

Czy wynikają one z braku wiary we własne umiejętności czy z braku ambicji?

Czy tak funkcjonuje rynek pracy w tych województwach, że 1200 zł pensji jest normą?

Czy bezrobocie w tych woj. sięga 25% i na każde miejsce pracy czeka 5 chętnych, gotowych pracować za mniejsze pieniądze?

Po części i z tego i z tego. Jest to również efekt przyzwyczajenia do tzw. dziedziczonej biedy. Świadomości, że zawsze tak było i nie da rady inaczej.
Niskie oczekiwania płacowe to raj dla pracodawców i kłopot dla gospodarki. Z zarobkami ledwie starczającymi na przeżycie do pierwszego trudno mówić o napędzaniu krajowego PKB. Znaczna część Polaków, ogranicza swoje wydatki do minimum.

Siła nabywcza jest zbyt niska aby napędzić różne branże: motoryzacyjną, restauracyjną itp. To dlatego m.in. na wakacje wyjeżdża niewielka część ok. 30% rodaków. A przecież urlop to nie żadna ekstrawagancja po roku pracy, często ciężkiej pracy.

Prawda jest zatem smutna, ale czy można się temu dziwić?
Średnia krajowa poza zasięgiem 90% pracujących.

Średnia pensja krajowa na poziomie 3,283 zł brutto jest tylko średnią i nijak się nie ma do realnych zarobków większości Polaków. Średnią zawyża bowiem grupa 1-2% najlepiej uposażonych.
Przykład?

Jeśli prezesi BRE Banku czy BPH Banku inkasują rocznie 6-7 mln zł to stanowi to równowartość rocznych zarobków 150 osób zarabiających średnią krajową.

Tak gigantyczne dysproporcje zarobków sprawiają, że realna średnia pensja jest niższa o kilkaset złotych. Magia statystyki w pełnej krasie.