Plusem było to, że miał namiar do jakiegoś serwisu i do niego zadzwonił. Dał kobiecie też numer do kogoś, kto miał lawetę. Wróciliśmy do samochodu. Kobieta poszła do bloku (jakiś dom samotnej starości lub coś w tym stylu) aby zadzwonić.


 


Udało się. Pomoc drogowa przyjechała i zabrała nasz samochód. Do mechanika pojechał również mój mąż. Zostałam sama z dziećmi. Kobieta napisała mi adres pod który mam jechać i wezwała taksówkę, a potem jeszcze przyniosła mi śliwek dla dzieci.


 


Te śliwki mnie urzekły, bo ONA powtarzała tylko: cziste, cziste.


 


Przyjechała taksówka.


 


Objęłam kobietę mocno i przytuliłam. Ze wzruszenia łzy ciekły mi po policzkach i powtarzałam tylko: dziękuję, dziękuję. Ucałowałam ją mocno w policzek. Uśmiechnęła się.


 


Pojechałam.


 


W  Szombathely musieliśmy zostać dwa dni, bo zepsutą część do samochodu trzeba było sprowadzić aż z Budapesztu. Rodzina mechanika pomogła nam znaleźć kwaterę. 


 


Wreszcie  po dwóch dniach nerwowego oczekiwania mogliśmy wrócić do Zalakaros i dalej cieszyć się wakacjami.


 


I mogłam napisać o cudownych węgierskich miejscach, dobrej kuchni i winie ale z tego wyjazdu najbardziej utkwiła mi JEJ dobra twarz i okazane serce.


 


I śliwki. 


 


Cziste oczywiście.