Szczęście, niczym bezcenne kruszywo, stanowi obiekt pożądania milionów. Każdy chciałby je mieć przy sobie choćby przez chwilkę. Zatem niezależnie od tego, z jakiej rodziny będziemy się wywodzić, w jakim kraju będziemy dorastać, i w której epoce przyjdzie nam żyć, niezmienne pozostanie jedno - szczęście zawsze i wszędzie jest trendy.

Błogosławimy je, modlimy się o nie, przeklinamy i obwiniamy o życiowe niepowodzenia. Dziękujemy, że z nami jest i ubolewamy kiedy go przy nas nie było. Ten cudowny, niezastąpiony niczym wynalazek pojawia się i znika w naszym życiu wraz z toczącym się leniwie kołem fortuny.

Nierzadko w swoim otoczeniu słyszymy o szczęściarzu w czepku urodzonym, który czego się nie dotknie, wszystko uwieńczone jest sukcesem. Jego drogę wiecznie opromienia słońce, a życie zdaje się być usłane różami. Z drugiej strony zdarza się nam spotykać życiowych pechowców, którym wiatr ciągle w oczy dmie, a wszelkie ich drogi prowadzą pod górkę. Możnaby pokusić się o stwierdzenie: każdy kij ma dwa końce, a w życiu jak to w życiu, wszystko dąży do równowagi, stąd muszą istnieć minusy równoważące plusy.
Karty zostały rozdane, a do życiowych przydziałów nie uwzględniono reklamacji. Ale czy tak rzeczywiście musi być?

Bo czym tak naprawdę jest szczęście, i którędy pojawia się ono w naszym życiu? We współczesnym świecie dobro to różnie jest definiowane. Dla jednych jest to wygrana na loterii, dla drugich odnalezienie spełnienia w miłości, a dla jeszcze innych to, że podczas jednej z kolejnych nocnych przygód nie zarazili się chorobą weneryczną. Jakkolwiek szczęścia nie zdefiniujemy, jedno jest pewne.

To od nas samych zależy czy potrafimy to szczęście w sobie odnaleźć, a następnie je tam obudzić. W każdym z nas drzemią niezgłębione pokłady szczęścia, czy czymkolwiek tego szcześcia nie nazwiemy. Sami posiadamy moc decydowania o sobie, i podejmowania świadomych życiowych wyborów. Możemy osiągać sukcesy, doznawać bogactwa i powodzenia, spełniać swoje marzenia. Mamy prawo do tego, aby czuć się szcześliwym, ale często sobie tego prawa odmawiamy.

Boimy się uwierzyć, że możemy tego uczucia zaznać i nie będzie to żaden przywilej. Dlatego tak często z obawy przed szczęściem popadamy w nieszczęścia.
Bo o ile łatwiej jest usiąść, załamać ręce i powiedzieć, że tak przecież musi być. O ile łatwiej zamiast walczyć o siebie i swoje prawo do szczęścia, które przecież jest w nas samych, jest powiedzieć, że życie jest brutalne i pełne zasadzek. O ile łatwiej...