- Jestem mistrz Jen-Haf i będę waszym nauczycielem walki. W tym miejscu będziecie mieli do czynienia wyłącznie z magią, lecz wieźcie mi, że czasem przyda wam się też umiejętność posługiwania się zwyczajną bronią. Dlatego lepiej znajdźcie sobie jakiegoś dobrego trenera szermierki. A teraz…
Zanim powiedzieć coś więcej jedna osoba z szeregu podniosła rękę chcąc zadać pytanie. Mistrz zmarszczył czoło, ale nie przestawał się uśmiechać:
- Tak?
- Mistrzu, nie rozumiem po co mamy uczyć się jeszcze posługiwania się mieczem. Nie mogę sobie raczej wyobrazić takiej sytuacji, w której by mi się to bardziej przydało niż czary.
Zamiast odpowiedzieć Jen-Haf sam zadał pytanie:
- Skąd jesteście?
- Z Nikolatu, w królestwie Niemvi.
- To prawda, że od wieków spieracie się z Moranem o to, kto ma prawo władać księstwem Qurete?
- Tak. – odpowiedział ostrożnie student nie za bardzo wiedząc do czego zmierza nauczyciel.
- Więc prawdopodobnie dojdzie w końcu do kolejnej wojny między tymi królestwami. Wtedy zostaniecie wcieleni do armii, a tym samym będziecie brać udział w bitwie. A podczas bezpośredniej walki lepiej używać miecza niż magii, którą należy raczej oszczędzać na starcia z czarodziejami przeciwnika. Jeśli zaś zmarnujecie ją na prostych żołnierzy, to później możecie nie być w stanie postawić skutecznej zasłony przeciwko czarom wroga. Wtedy on to wykorzysta i zginiecie, to proste… Zresztą wielu z adeptów magii walczyło ze sobą na broń białą, gdy ich moce były mniej więcej takie same i nie mogli inaczej rozstrzygnąć pojedynku... Jen-Haf przez chwilę spoglądał bez słowa po szeregu, jakby czekając czy ktoś nie zada kolejnego pytania. Gdy nikt się nie odezwał, powrócił do przerwanego wątku:
- Jak już chciałem powiedzieć, dzisiaj sprawdzę tylko jak potraficie wykorzystać to, czego dotąd nauczyliście się o swoim darze, w pojedynku. – na te słowa przez linię studentów przeszedł szmer podekscytowania - Dobierzcie się w pary i rozejdźcie się po arenie, a kiedy dam znak rozpoczniecie bitwę z partnerem. Oczywiście macie tylko powalić przeciwnika, a nie go zranić czy, nie daj Urganie, zabić go. Walka trwa do momentu, kiedy jeden z pary zostanie pokonany lub gdy powiem, że to koniec. Jasne? Więc idźcie i powodzenia!
Po tych słowach przez chwilę wśród uczniów wyłaniały się dwójki pojedynkowe, które oddaliły się od innych na tyle, aby zmniejszyć możliwość oberwania przypadkowym czarem. Na miejscu zbiórki zostało tylko dwóch młodych magów. Wyższy z nich miał krótkie, brązowe włosy i pewny siebie wyraz twarzy. Drugi natomiast, jasnowłosy, nie dawał nic po sobie poznać. Ukłonili się sobie lekko. Wtem doszedł ich okrzyk mistrza: