Z mieszanymi uczuciami podchodzę do wszystkiego co robi Richard Dawkins. Z jednej strony naprawdę cieszy mnie fakt, że oto są na świecie ludzie którzy podzielają mój punkt widzenia na sprawę religii. Nie mają obaw przed jawnym i klarownym artykułowaniem swoich poglądów, namawiają innych ludzi aby czynili to samo. Z drugiej strony gdy tylko pomyślę o sytuacji ateistów w Polsce nie mogę pozbyć się uczucia goryczy.
 


Oto, żyję w kraju gdzie przy świątecznym stole wracają do mnie upiory religijnej indoktrynacji  lat 90. i czuję że czas ponownie się cofnął gdy ktoś oczekuje ode mnie, że po raz tysiąc osiemset nie wiadomo który będę tłumaczyć się czemu nie wierzę w tak oczywisty(dla niego) przecież fakt, że Syn Boży z Niepokalanej Dziewicy poczęty narodził się na początku naszej ery w żłóbku gdzieś na terenie dzisiejszej Autonomii Palestyńskiej. Dostojny Oksfordczyk ze swoim brytyjskim poczuciem humoru, ciętymi ripostami i pomysłami na promocję ateistycznego światopoglądu w rzekomo strasznie wrogiej wobec tegoż Ameryce rozckliwia mnie wówczas i to bardzo. Przyznam się, że chętnie zamienił bym z nim kilka słów, pierwsze co bym mu powiedział to: Przyjedź do nas, zajrzyj do Torunia, pogadaj z Terlikowskim, postaw flaszkę siwej chłopcom z „Rzepy”, jak to przeżyjesz to może dopiero zaczniemy gadać na poważnie”.


 


Teoretycznie ktoś się może do mnie przyczepić, przecież mówi do Was Prezydent w noworocznym orędziu (niechybny to znak, że wybory blisko a szanse na zwycięstwo nikłe;), nawet sami księża zwracają się do Was z ambon (to i owszem, ale zawsze w nadziei na nawrócenie, a poza tym wybory blisko, a szanse...;) tym niemniej pozostanę przy swoim zdaniu. Sytuacja ateistów w Polsce jest kiepska. Większość spośród nich żyje niejako w ukryciu (niczym w okopach;) ich poglądy (choć nie ma w nich nic osobliwego) często pozostają nieznane nawet dla grona najbliższych (osobiście znam kilka takich przypadków) szczególnie wtedy gdy danemu nieszczęśnikowi przytrafiło się mieszkać poza największymi ośrodkami miejskimi. Gdy w dodatku komuś przytrafiło się jeszcze nie urodzić Michnikiem, ani nigdzie w jego okolicach to swój światopogląd może wyrażać jedynie zdawkowo, półgębkiem, szeptem. Owszem są zacni ludzie na polskich uniwersytetach, publicyści „Wyborczej”, niektórzy ludzie z SLD itd., ale na nic zdadzą się ich poglądy w małej powiatowej mieścinie w Polsce „B” gdzie przyznanie się do ateizmu czy też szerzej do niewiary, może powodować poważne reperkusje. Chciałbym zobaczyć kiedyś Richarda Dawkinsa jak pomaga takim ludziom przełamać się, radzić sobie z indoktrynacją ze strony współmieszkańców, urzędników, księży czy nawet własnych rodzin, ale chcieć to nie znaczy niestety móc. Efektami takiego stanu rzeczy są niedoszacowanie liczby osób niewierzących w Polsce (de facto nikt nie wie ilu niewierzących obywateli żyje w tym kraju: według oficjalnych danych ostatniego Spisu Powszechnego 3,7 %, według Instytutu Gallupa aż 23%)- konia z rzędem temu kto zna prawdziwe dane. Zdecydowana przewaga liczebna tzw. ukrytych ateistów nad zdeklarowanymi czytaj dla własnego bezpieczeństwa i komfortu kłamiemy że jesteśmy katolikami (efekt czystej indoktrynacji i braku ochrony dla obywateli ze strony państwa przed Kościołem). A taki stan rzeczy nie może pozostawać obojętny na komfort psychiczny i jakość funkcjonowania tych ludzi w społeczeństwie. To nie koniec, gdy ktoś ma w sobie tyle siły by ujawnić się ze swoim światopoglądem, w „cudownym” kraju wielowiekowej tolerancji, Grzegorza Miecugowa i sierpniowych ideałów Solidarności czyhają bowiem na niego kolejne pułapki. I tak osobnik taki musi być przygotowany na następujące kłopoty (ze względu na czytelników o wrażliwych nerwach, tylko wersja soft):