Zastanawiała się czasami nad pewnymi sprawami, czy coś co było przed chwilą, dwa dni temu, tydzień temu było dobre, złe, czy było warto. Nigdy jednak nie myślała o czymś przez rok, to nie tak że robiła to cały czas ale co chwilę to wracało.
Sama nie potrafi tego nazwać-poczucie winy, złość? Tylko na kogo? Być może na samą siebie, że oszukiwała siebie samą. A tym samym zmarnowała dwa miesiące cudnego życia. Mówi o nim cudne, bo często wyobraża sobie co by było gdyby nie to... Z drugiej jednak strony może to była lekcja, tylko czy wyniosła coś z niej. Dziś mówi tylko o tym, że żałuje i nie żałuje tak mocno tego że to było, tylko tego co mogłoby się zdarzyć.
W myślach przesuwają się obrazy. Tylko dlaczego nie pojawia się ten dobry, ten gdzie on będzie dla niej miły, uśmiechnięty, nie będzie się gniewać za nic? Właśnie, w pamięci został tylko obraz wielkiej kłótni, która wcale taka nie była, były one małe albo było ich wiele,zbyt wiele. Zawsze trwała w przekonaniu, że miłość dla miłości zrobi wszystko, byle by ta druga osoba była szczęśliwa. Teraz dochodzi do wniosku, iż to wcale nie była miłość, z jej strony na pewno nie. Jak to wyglądało z drugiej? Tego nie wie, już nie umie popatrzeć na to tak jak powinna. Najgorsze było dla niej to, że wymagał od niej rzeczy wielkich, zbyt wielkich jak dla niej. Może nie tylko dla niej, może były to rzeczy niemożliwe. Jedno co najbardziej bolało to, że nie mógł zaakceptować( nie ma mowy o polubieniu) jej przyjaciółki. Kazał niby to teoretycznie wybierać jej między nimi, a przecież dla niej przyjaźń to najlepsze co człowieka może spotkać, coś o co trzeba dbać i nie można tak po prostu z tego zrezygnować. To bolało strasznie.

Po czasie odnosi wrażenie, że jeszcze kilka dni i zwariowałaby. Jedno trzeba przyznać, ten człowiek potrafił oddziaływać na jej psychikę.
Teraz gdy opowiada to klawiatura, małe czarne znaczki, podobno bez wyrazu, może to wszystko z niej ujść, choć ona doskonale zdaje sobie sprawę z tego że brzmi to jak wielki bełkot. Do tej pory nie umie wyrzucić tego zupełnie z siebie, mówi że było źle, czy nie zawsze dobrze, ale całej prawdy chyba nikt nie zna. Ona sama z ciężarem który sama wybrała. Najgorsze jest to, że inni do teraz wspominają i mówią o tym z uśmiechem, nie wiedzą i nie wierzą że było źle. Tak naprawdę na tamtą chwilę wyglądało to dobrze,a teraz dopiero widzi jak było beznadziejnie.