Zastanawia mnie również kiedy się zmieni mentalność samych młodych ludzi. Kiedy przestaną poddawać się presji ze strony otoczenia, czy kalkulacji i odpowiedzą sobie szczerze na pytania: po co mi studia, czy się nadaję do studiowania, czy wiem na jaki kierunek się udać i czy to właściwy moment?

Osobiście zacząłem naukę w szkole wyższej w wieku 25 lat i nie jest mi żal, że według pewnego paradygmatu już ją powinienem kończyć. Uważam, że to był właściwy moment i przemyślany wybór. Do wszystkiego trzeba dojrzeć. Jednak czasami mam wrażenie, że biorę udział w jakiejś mistyfikacji, że się niby uczymy. Aktywność na ćwiczeniach jest odbierana, jako obciach, wyłamanie się z grupy. Wybryk natury. Tępe blondynki(przepraszam za kolor włosów) zbyt mocno wydekoltowane, ze wzrokiem tęskniącym za rozumem, wyrazem twarzy domagającym się rżnięcia, szlifują sobie tipsy, memłając gumę, którą co chwila napełniają powietrzem, tworząc balon, pusty, jak one same… Faceci wyraźnie znużeni dniem poprzednim, co objawia się w ich załzawionych oczach i opuchniętych gębach, są w stanie tylko rozbierać wzrokiem i tak już niemalże rozebrane, wspomniane laski. I one i oni zapytani o coś przez wykładowcę milczą jak grób albo powiedzą coś głupiego, wykrzywiając swoje oblicza w nienaturalnym grymasie.
Trochę się poznęcałem nad kwiatem polskiej młodzieży. Ale są też nieliczni, łaknący wiedzy i rozmów na różne tematy, fajni ludzie, dzięki którym chcę się przychodzić na zajęcia. Znają swój cel i wiedzą, co to kultura osobista, która wielu innym jest obca. Oby tylko takich było więcej.