Ale jeśli już na komputerze jest zainstalowane najnowsze dziecko Microsoftu (program beta, MSDNAA, czy... zakup), często czekają nas kolejne problemy – brak odpowiednich sterowników (Vista 64-bity), czy niedziałające sterowniki Windows XP (Vista 32-bity), ew. brak odpowiedniego podpisu sterownika (problem SpeedFana)... Spora część programów nie działa w nowej wersji systemu i musi być zaktualizowana – dotyczy(ło?) to nawet popularnego Winampa. Dzisiaj (tj. 9 lutego 2007) komunikator AQQ doczekał się pierwszej wersji beta pracującej pod Vistą, znane są problemy z działaniem Gadu-Gadu i innych popularnych aplikacji „old” Windows. Nadmienić warto, że nie wszystkie programy komercyjne działają, a umowa licencyjna nie zawsze przewiduje aktualizację – tak więc przesiadka na nowy system znowu ciągnie za sobą koszty!

Osobiście nie uważam, żeby warto było inwestować dzisiaj w Vistę, nawet jeśli byłaby ona dodatkiem do kupowanego właśnie komputera. Sterowniki sprzętu jeśli są – są niedopracowane, platforma ma wymagania systemowe na poziomie nowoczesnych gier 3D typu Doom3, a nie systemu operacyjnego, poza tym... Aero nie wnosi tak naprawdę niczego nowego.

Aero – nic nowego?
Nic. No dobrze... zgodzę się, że dotychczas Windowsy nie używały akceleracji do rysowania po ekranie, przezroczystość i cienie były... ale takie sobie, a efekty specjalne wymagały instalacji dodatkowych programów. Ale... dla użytkowników Linuksa i Mac OS to, co dzieje się na ekranie nowego Windows to żadna rewelacja. Animacje Aero przypominają te z Mac OS, przezroczystość okienek i akceleracja były dostępne już od dawna na platformie X Server (najpopularniejszy silnik graficzny Linuksa). Użytkownicy tych systemów z politowaniem patrzą na wymagania sprzętowe nowej Visty i czasami wręcz wyśmiewają zapaleńców planujących zakup nowego komputera tylko dla nowego Aero. Uważam, że mają dobre powody. Mac OS – jest systemem zoptymalizowanym dla komputerów Macintosh – właściwie prędkość jego działania przypomina używanie konsoli do gier – system ma stałe osiągi – i raczej nie schodzi poniżej pewnej (wysokiej) normy.

Użytkownicy Linuksa mają technologie XGL, czy AIGLX wraz z menadżerami jak Compiz czy Beryl, które przekształcają pulpit w prawdziwy 3-wymiarowy. Zgadzam się – pulpit 3D również ma wymagania sprzętowe. Wymaga karty graficznej w rozsądnym wieku (moja 5-letnia karta spisuje się wyśmienicie w rozdzielczości 1024x768) z DRI oraz sterownikami udostępniającymi OpenGL. System graficzny Linuksa (a właściwie używane środowisko, np. KDE) ma też „spore” wymagania odnośnie pamięci operacyjnej – 256MB to minimum do pracy. Zgodzę się, że Compiz czy siostrzany Beryl nie mają 7 lat tak, jak napisałem wcześniej, ale moim zdaniem tyle czasu MS spóźnił się, jeśli chciał wywołać zachwyt grafiką nowego systemu. Efekty, które można uzyskać z pulpitem Linuksa zapierają dech w piersiach – i nie myślę tutaj o efektach 3D! Zapraszam do obejrzenia kilku screenów pulpitów Linuksa: http://linux.pl/?id=foto&kategoria=1.