Nie to jednak wywołuje we mnie zadumę i jest dla mnie zastanawiające, kiedy patrzę na młodych, szczęśliwie zakochanych i spragnionych siebie. Nie to ile jest pomiędzy nimi uczucia, ile jest między nimi tęsknoty za sobą i oczekiwania na każdą spędzoną razem chwilę. Nie to, bo kiedy patrzę na zakochanych dziś, nasuwa mi się obraz wczoraj zakochanych - jutro.

I bardzo często obraz ten jest spowity mgłą. Nie widzę już miłości, pragnienia, tęsknoty i oczekiwania na siebie. Dostrzegam smutek, powagę, pustkę, wyobcowanie i w dalszym ciągu młodych, ale już starców, którzy rozmawiają ze sobą krzykiem, sprowadzającym się do wydawania codziennych dyspozycji. Nie widać pomiędzy nimi pasji i czułości, której kiedyś było tak wiele, że przelewała się ona do świata zewnętrznego. Nie dostrzegam trzepoczących w brzuchu motylków i głów bujających w obłokach myśli, o ukochanej, wymarzonej osobie. Dostrzegam za to samotnych, pogrążonych w zadumie ludzi, trwających w związkach bez miłości, bez pasji, bez wzajemnej adoracji. Słyszę stłumione krzyki wołające o odrobinę zainteresowania. W dwojgu zakochanych widzę dwoje opuszczonych poszukujących ukojenia w ramionach innych osób. Słyszę głosy mężczyzn mówiących, nie bądź głupi nie żeń się, kobiety krzyczące, nigdy nie chciej zostać żoną.
I myślę sobie wtedy, gdzie jest ta wielka miłość, którą jeszcze wczoraj widziałam na dworcu, do którego pociągu wsiadła i na którym przystanku zaniedbania zabłądziła…