Co jednak działo się po antrakcie. Finałowa scena to śmierć starej kobiety na katafalku. Bardzo dobrze zagrana.
„słania się na nogach idąc w głąb sceny. Zaczyna się trząść jakby faktycznie nie miała sił, by ustać jeszcze chwilę dłużej. Mówi, że umiera i nie kończy zdania, padając obok katafalku. Nie tak to wyglądało w tekście dramatu, reżyser zmodyfikował go po swojemu. Leży bez ruchu i realistycznie udaje trupa. Inni aktorzy zgodnie ze scenariuszem podbiegają i jeden z nich spokojnie stwierdza, że nie żyje. Stwierdza i patrzy na klęczącego obok kolegę. Patrzą na kobietę i znów na siebie. Czyżby zapomnieli tekstu? Od czego jest sufler siedzący z pewnością pod podłogą? A może sztuka już się skończyła, no bo o co innego tu chodzi?”
Takiego zakończenia spektaklu nikt się chyba nie spodziewał. Cała sala powtarzała jak echo za głównym bohaterem sztuki: „A światłość wiekuista niechaj jej świeci, niech odpoczywa w pokoju wiecznym. Amen.”

I następnego dnia, siedząc przy kuchennym stole, zobaczyłam w gazecie nagłówek: „Eleonora Elbląska zmarła na scenie, grając swój ostatni spektakl – <<Tango>> Sławomira Mrożka. Miała 73 lata.” Nagle przez ramię zajrzała mi mama.


- w tym wszystkim to chociaż dobre, że łagodnie zmarła, to, co kochała wykonując.

- „racja, w taki sposób chciałabym chyba umrzeć.” – to było to, co powiedziałam rzeczywiście.

Nie powinnam była mówić wcale.