W Warszawie toczy się szokujący proces. 61-latek (magister

fizyki teoretycznej, rencista stanu wolnego) żąda od pewnej spółki

(sic!) 15 tys. zł zadośćuczynienia za pokazanie jego twarzy w filmie z

bicia (sic!) "seksualnego rekordu świata". Fizyk był przekonany, że na

filmie będzie widać owszem wszystko, jednak nie jego naukowe oblicze,

ale spotkała go niemiła niespodzianka... Zapewniano go (tak zrozumiał),

że będą maseczki, ochraniacze, czy coś takiego. Pewnie myślał o twarzy,

jednak to były... naczłonne gumiaczki, czyli osłonki na męskie gwoździe

programu (inaczej "clou"), choć nie tak ostre jak prawdziwe.
 

W marcu sąd obejrzy film rejestrowany podczas tego kulturalnego - wręcz

(ob)scenicznego - wydarzenia. Chyba nikt ze składu sędziowskiego nie

będzie kombinował tego dnia z urlopem (choćby zaległym zeszłorocznym,

który trzeba w marcu definitywnie rozliczyć), czy z chorobą (choćby

zawodową). Każdy pracownik ma prawo do paru ciekawych dni w swej pracy,

takich do zapamiętania na całe życie i do opowiadania (no, może nie

wnukom) podczas imienin...
  Teoretyk twierdzi, że są w życiu

pewne krępujące sytuacje i że istnieje granica dobrego smaku. Okazuje

się, że panie jednak nie były niczym krepowane (żadnych więzów i tyleż

hamulców) i biły (sic!) rekord tyleż dobrowolnie, co entuzjastycznie.

Jeśli komuś nie było w smak, to mógł poprosić o czekoladowe osłonki,

aby zmysł ten oszukać.
  Rencista (jak twierdzi)

przygotowywał się do odbycia stosunku (co także sfilmowano, o co ma

również pretensje), lecz nigdy nie pomyślałby, że będzie musiał

przygotowywać się do odbycia szeregu sądowych spotkań, które go jednak

wprowadzają (a przecież nie takie on rzeczy wprowadzał) w głęboki stan

zażenowania (sic!).
  Przedstawiciel firmy przyznaje, że

wprawdzie widać twarz zawodnika (sic!), ale jest trudno rozpoznawalna.

Prawdopodobnie mieszanina intelektualnej resztki wstydu (na tle

emerytalnej facjaty) oraz fizyki teoretycznej i zmęczenia fizyka fizyką

praktyczną podczas erotycznego pastwienia się nad trzema damami (da mi

czy nie da mi?), zmieniło imaż przedstawiciela polskiej nauki nie do

poznania.