Cyfra jest fajna w przypadku fotografii reporterskiej. Wyobraźcie sobie, jak musiał się kiedyś taki biedny człowiek namęczyć, żeby szybko zrobić kilka dobrych zdjęć idącemu politykowi, żeby mu zdjęcie dobre wyszło. A nie daj boże, by brakło mu filmu w aparacie i musiał migiem go zmieniać, bo właśnie w tym momencie mogło wydarzyć się coś ciekawego - dlatego nosili po kilka aparatów ot tak, na wszelki wypadek. Ciężko musiało im być niewiarygodnie, a tak to kupią 4GB i mają możliwość zrobienia tylu zdjęć, ile im się podoba. Cyfra jest super, ale tylko dla fotoreporterów i amatorów, którym naprawdę w życiu się nudzi i bawi ich śmiganie z aparatem to tu, to tam, żeby zrobić kilka zdjęć z nadzieją, że może uda się zrobić coś nowego, albo uda się nauczyć dobrego kadru? Nie takiego, gdzie na imieninach u cioci Hani wujek robiący zdjęcie solenizantki uciął jej połowę głowy, bo chciał uchwycić boski parkiet i buty ciociuni, a przy okazji reszty rodziny, bo akurat weszli w kadr. Zdjęcie się nie uda? - Trudno zrobi się nowe. Ach ta wygoda i lenistwo ludzi.
Wyobraźcie sobie, że kilkadziesiąt lat temu, żeby zrobić sobie zdjęcie, trzeba było siedzieć jakąś minutę nieruchomo. Każdy jakoś miał czas na takie coś, a teraz?  Wszechobecne lenistwo ogarnia ludzi. Pamiętam pierwszy raz, kiedy weszłam do ciemni i mój jęk, że tam ciemno i śmierdzi chemią, ale kiedy wychodziłam, żeby zobaczyć pierwsze zdjęcie, które sama zrobiłam i wywołałam, byłam najszczęśliwszą osobą na świecie, bo wiedziałam, że coś sprawia mi radość. Może nie każdy to będzie lubił, ale spróbować każdy może. Bo w końcu co za frajda wyjąć kartę lub podłączyć kabelek i dokonać ewentualnych zmian w programach graficznych. Więc niech każdy opowie się za tym, co lepsze. Praktyczność czy pasja. I zapytajcie waszych ojców, dziadków, jak to się robiło zdjęcia kiedyś i jak to wspominają...