Czy można być wiecznie młodym? Czy ludzie znajdą wreszcie sposób na zatrzymanie upływającego czasu? Bukareszt, 1938 rok. Ludzie przechodzący pewnego ulewnego wieczoru koło cerkwi metropolitalnej są świadkami tragicznego zdarzenia - w starszego człowieka uderza piorun. Jak to możliwe, że mimo poparzeń obejmujących całe ciało profesorowi Dominikowi Matei udaje się przeżyć? Na to pytanie nie jest w stanie odpowiedzieć żaden z lekarzy. Nauka jest zupełnie bezradna również wobec faktu, że mężczyzna odzyskuje młodość, a jego zdolności intelektualne osiągają poziom niedostępny dla przeciętnego człowieka. Matei pragnie od tej pory tylko jednego - chce posiąść wiedzę absolutną.


Tymczasem tajemniczą sprawą zaczynają interesować się naziści, widząc w profesorze obiekt przydatny do swoich eksperymentów medycznych... Robi się niebezpiecznie, jednak targanie emocjami czytelnika zostaje w pełni nagrodzone.
Eliade sięga po dobre, choć trochę wysłużone mity literatury. Chce odkryć tajemnicę wieczności, obietnicę wiecznej szczęśliwości i wiedzę, jaka śnić może się tylko człowiekowi. Do tego celu tworzy postać Dominika - profesora, sędziwego staruszka, który za sprawą tajemniczego uderzenia pioruna odzyskuje młodość - co więcej nie starzejąc się później.
Któż z nas nie chciałby poczuć czegoś tak niesamowitego. nagle stajemy się młodsi o kilkadziesiąt lat. A jednak ... Eliade wbrew temu co mogłoby się sądzić po opisie książki wiecznej młodości nie pochwala. Co więcej - sygnalizuje problemy, jakie ta niesie za sobą i jakie konsekwencje może mieć dla innych.
"Młodość stulatka' to jednak nie tylko powieść o jednym człowieku doświadczającym odwiecznego. To także opowieść o czasach, które tak szybko uciekają, a zapamiętujemy z nich tylko rzeczy złe (czasy II wojny światowej).
Idealny język, narracja oraz fakt niedawnej ekranizacji "Młodości stulatka" przez Coppolę sprawia, że obok tej książki nie możemy przejść obojętnie.