Agata dość długo przekonywała się do mnie. Bardzo namawiałam ją do tej rozmowy. Kiedy lekarze stwierdzili, że jej stan jest w porządku, musiała wrócić do szkoły. Przed rodziną udaje, że wszystko jest okej. Nawet jej się udaje. Przełamuje się codziennie: wychodząc do szkoły, podróżując autobusem, rozmawiając ze szkolnymi koleżankami. Jednak zazwyczaj siada w kącie, chowa twarz pod długimi włosami i pisze w swym dzienniku, odgradzając się myślami od strachu przed światem.


 


KAROLINA


 


Godzina 16:14. Denerwuję się, stercząc w ''zapchanym'' ludźmi autobusie. Po kilku minutach udaje mi się przecisnąć do wyjścia i odetchnąć świeżym powietrzem. Kurcze, jestem spóźniona!- krzyczę do siebie w myślach. Biegnę do parku, w którym mam spotkać się z Karoliną.


 


- Cześć, przepraszam cię, ale korki.- ściskam dłoń dziewczyny, łapiąc oddech.


 


- Cześć, nie szkodzi. Ja też dopiero przyszłam.- Karolina uśmiecha się łagodnie.


 


Udało jej się pokonać ''uczulenie na ludzi''. Trzy lata temu Karolinę upokorzono publicznie, na obozie letnim. Zamknęła się w sobie, chciała być zimna, oschła i wyrachowana. Jednak jej artystyczna i delikatna dusza, nie pozwalały jej na to. Bardzo ciężko przeżywała cios ze strony rówieśników. Wróciła do domu. Przepłakała wiele nocy, biła się z myślami, nie spała. Po kilku dniach mama Karoliny postanowiła z nią porozmawiać, widząc, że coś jest nie w porządku. Jednak dziewczyna nie chciała. Była zmęczona, rozdrażniona, drżał jej głos i ciało.


 


- W końcu matka nie wytrzymała. Zabrała mnie na rozmowę do psychologa. Odbyłam ich kila. Później, krok po kroku, wykonując małe zadania polecone przez panią psycholog, doszłam do siebie. Jestem silniejsza, już nie taka naiwna i łatwowierna, jak trzy lata temu. Mój ''powrót do normalności'' kosztował rodzinę i mnie sporo cierpliwości, wyrozumiałości, zaufania. Jednak, przy wsparciu bliskich, przezwyciężyłam lęk. Teraz jestem zadowolona z życia i bardzo szczęśliwa!