KK to genialny "lewakowstrzymywacz". Piszę to zupełnie obiektywnie, bo jestem zadeklarowaną ateistką (eks-agnostyczką), która już od dawna nie bierze udziału we Mszach świętych. Jak napisałam w jednym z moich poprzednich felietonów, "ojcem" Narodu powinien być silny, świecki, prawicowy przywódca, a "matką" - Kościół katolicki. Co to znaczy? Aby kraj "wzbił się do chmur", musi mieć dwa skrzydła: świeckie i duchowne. Nie ma innej opcji. Pamiętajmy też, że kazania duchownych (np. dotyczące eutanazji) mogą być bardziej przekonujące, niż przemówienia polityków - zwłaszcza dla ludzi wierzących i nieufnych wobec państwa. To fenomenalne, prawda?
Czy teraz wszyscy już rozumieją, dlaczego jestem zwolenniczką Kościoła katolickiego? Aby grać w koszykówkę, nie trzeba być wysokim, umięśnionym Murzynem. Aby zwiedzać największy meczet w Egipcie, nie trzeba być wyznawcą Allacha. Aby popierać Kościół i Radio Maryja, nie trzeba być osobą wierzącą. Uwierzcie mi! Przecież ateizm i agnostycyzm nie są synonimami antyklerykalizmu...
En-Dżej-En
P.S. Wiemy już, że dyktator to "ojciec" Narodu, Kościół - "matka", obywatele - "dzieci", a Ojczyzna - "dom". Zdarza się jednak, że rodziny bywają nieszczęśliwe: rozbite, ubogie lub patologiczne. Jednym z największych wrogów podstawowej komórki społecznej jest niewątpliwie alkohol (zarówno dosłownie, jak i w przenośni). Matka może być nadopiekuńcza, może "uszczęśliwiać dzieci na siłę", a co za tym idzie - degradować ich psychikę. Ojciec może się zamienić w brutalnego alkoholika, albo znaleźć sobie kochankę (w tej roli masoneria), pragnącą zająć miejsce matki. Dzieci mogą zażywać narkotyki, unikać nauki, znajdywać sobie niewłaściwe autorytety poza domem. W życiu różnie bywa. Kto wie, może kiedyś napiszę artykuł, mówiący o zapobieganiu i rozwiązywaniu problemów w państwie?...