Bo oczywiście, miło jest być z kimś, z kim jest miło, a do tego potrafi odejść kiedy trzeba. Ciekawe tylko, czy to zadowolenie z samotnego życia, nie działa na zasadzie wentyla bezpieczeństwa, który chroni przed znalezieniem szczęścia u boku drugiej osoby.
Bo tak naprawdę przychodzą przecież chwile, w których nie wystarczy ostra jazda bez trzymanki (w tej materii osobiście polecam lunapark, wychodzi taniej, a jest naprawdę ekscytująco). Potrzebna jest wtedy stabilizacja, wsparcie i cierpliwość tej drugiej osoby. Potrzebna jest szczera rozmowa i troskliwe ramię, które przytuli, kiedy jest nam źle i smutno.
Przychodzą takie momenty, taki wiek, w którym dochodzimy do wniosku, że oddanie i bliskość drugiej osoby są bezcenne i niewymienne na najbardziej nawet doznaniową zabawę.

Oczywiście, są rzeczy, do których trzeba dojrzeć, swoje przeżyć, wiele doświadczyć. Są rzeczy, na które się nie czeka, takie, których się nie poszukuje. Rzeczy, które muszą pojawić się same i w odpowiednim dla nas czasie. Ale są również zachowania i niedojrzałe dojrzałości, które mogą zaprowadzić w ślepy zaułek.

Dlatego, kiedy patrzę na mojego znajomego, spędzającego ekscytujące noce w ramionach coraz to innych kobiet i rozpakowującego prezenty w spędzone samotnie święta, zastanawiam się, czy to jeszcze nie czas i nie miejsce. Czy też, na skutek ciągłego poszukiwania, porównywania i niespełnienia, ten wiecznie szukający „idealista”, nie będzie kiedyś zmuszony stanąć przed półką życiowych partnerów z napisem: Towar wadliwy, z reklamacji, zwroty, porażki i niepowodzenia.
A wtedy, choć mam nadzieję, że odnajdzie prawdziwe szczęście, pozostanie mu już tylko tabliczka z napisem - zdrowy rozsądek.