Do tego dokłada się bagaż dziedziczonych przez nas od pokoleń kłamstw, które wszyscy uznają bez zastanowienia za prawdę niepodważalną, bo przecież ZAWSZE TAK MYŚLANO I ROBIONO. Myślę tu głównie o kłamstwach na temat tego, jak być szczęśliwym między ludźmi, jak powinniśmy dbać o siebie, jak ustawić sobie w życiu priorytety. Jest ich tak wiele i tak często są one niespójne, że już sam wrodzony przymus stosowania ich konfliktuje nas z nami samymi i wpędza we frustrację. Kiedy to do mnie dotarło, poczułam ulgę i przerażenie jednocześnie. Ulgę, ponieważ jednak nie jestem dziwolągiem, a przerażenie dlatego, że zdałam sobie sprawę, że całe społeczeństwo, w którym żyję, jest chore i że wszyscy płyną pod prąd. Angażują przy tym wszelkie dostępne sobie środki w to, by ten kurs utrzymać. Uświadomienie sobie tego miało dla mnie bardzo dobre konsekwencje. Po pierwsze wreszcie zrozumiałam, że to, z czym dotąd w sobie walczyłam, nazywając wadami, słabościami i chorobami, to rozpaczliwy głos błagający o to, żebym wreszcie sobie odpuściła i popłynęła swobodnie z prądem. Po drugie dotarło do mnie, że nie żyjemy w chaosie, tylko ludzie nie widzą, z jakiegoś powodu, istniejącego porządku. Nie rozumiem jeszcze jedynie, dlaczego dzieje się tak, że nie jesteśmy wcale, jako zbiorowy organizm, tak mądrzy, jak nam się wydaje, i że wcale nie czynimy tego, co dla nas dobre i zdrowe. Może kiedyś i to pojmę.
  Mamy potrzebę bycia podmiotem w świecie, nie przyjmujemy do wiadomości, że nie we wszystkim możemy swój los kształtować jako ludzkość. To nam na pewno nie odpowiada. Ala ja widzę, że jeśli zarzucimy tę potrzebę i poddamy się prądowi, nasza natura zestraja się cudownie z naturą świata, wraca zdrowie i spokój, którego często nie zaznaliśmy przez całe życie. Mówi o tym Anthony de Mello. Spójrzmy na przykład na naszą potrzebę przynależności do określonej grupy, na nasze aspiracje. Często ta przynależność wcale nam nie służy, jeśli dotrzemy w końcu tam, gdzie chcieliśmy, okazuje się, że jest nam tam bardzo źle, a nasze zdrowie zostaje zrujnowane. Wielu marzy o tym, żeby być bogatym, nie przeczuwając, jak wielki stres wiąże się z posiadaniem bogactwa, jak bardzo zmienia to nasze poczucie bezpieczeństwa i odbiera… wolność. Zapewne wielu z nas po osiągnięciu bogactwa wcale nie miałoby się tak dobrze, jak to sobie wyobraża. Inny przykład – kobiety często identyfikują się poprzez fakt bycia żoną i matką. To jest dla nich najważniejsze i wszystko inne podporządkowują tej jednaj rzeczy. Zaniedbują własne potrzeby, zaspokajając potrzeby rodziny, często zaniedbują tak bardzo, że ciało i dusza cierpią coraz bardziej. Gdzie tu szczęście? Ktoś nam jednak wmówił, że płynąc w tę stronę, postępujemy właściwie. Ilu mężczyzn zastawiło na siebie pułapkę, idąc za tym głosem, któremu nikt nie ma śmiałości się sprzeciwić – z mozołem budowało dom, wychowało dzieci, trudziło się, by iść naprzód w sferze kariery i finansów, bo tak trzeba, bo to daje szczęście. Każdy to wie. Nie tylko większość z nich przy tym zaniedbuje zdrowie, wielu również zajmuje się zupełnie nie tym, co lubi i do czego ma talent, bo byłoby to wbrew temu, co mówi GŁOS. Ani prezesi, ani bogacze, ani matki poświęcające się rodzinie nie są szczęśliwi z powodu tego, co mozolnie realizują. Jeśli ktoś z nich jest jednak szczęśliwy, to z zupełnie innego powodu. Wyzwalająca prawda! Mogę zrzucić z siebie potrzebę poprawiania warunków życia, potrzebę bycia wspaniałą matką, wzorową żoną, potrzebę odniesienia sukcesu zawodowego, potrzebę sprostania standardom urody kobiecej itd. Wiem, że nie to sprawi, że będę zdrowa i spełniona. Najpierw muszę odpuścić i popłynąć z prądem.