Jest już faktem moralna rewolucja postulująca pełne wyzwolenie we wszystkich sferach naszego życia. Udawanie, że czegoś takiego nie ma jest przykładem albo skrajnej ignorancji, albo skrajnej ślepoty. Manifesty wyzwolenia seksualnego, wyzwolenia spod instytucji prawa, państwa, kościoła widać gołym okiem na ulicach. Wystarczy spojrzeć na wszelkiego rodzaju bilbordy reklamowe, aby to dostrzec. Jak w takiej sytuacji ma zachować się młody katolik, który chce być postrzegany jako człowiek światły, tolerancyjny i otwarty na świat i ludzi, a jednocześnie przyjmuje do serca głębokie wartości, jakie przekazuje ewangelia?

Stereotyp polskiego katolika jest negatywny. Zwykle uważa się, że są to ludzie głównie z małych miejscowości o dość niskim poziomie tolerancji wobec wszystkiego co inne. Niestety jest w tym dużo prawdy. Wystarczy obejrzeć relacje z prawicowych manifestacji i zobaczyć jak tłum „z różańcem w ręku” wyklina dziennikarzy i wszystkich, którzy mają odmienne zdanie. Tymczasem wiara powinna opierać się przede wszystkim na tolerancji. Cóż oznacza „miłowanie bliźniego jak siebie samego” jeśli nie tolerancję, totalną tolerancje. Kocham, czyli akceptuję bliźniego z całym bagażem jego „inności”, nie chce go zmieniać, dopasowywać do siebie, ale akceptuję go takim jakim jest. Nie liczy się dla mnie już jego pogląd na to czy tamto, tym bardziej nie liczy się jego narodowość, wyznanie czy kolor skóry. Taki pogląd, takie patrzenie na świat powinien przyjąć współczesny, młody katolik. Nie jest to oczywiście takie proste, bowiem są pewne kwestie, w których trzeba i powinno się jasno wypowiedzieć.

Dzisiaj toczy się dyskusja nad zagwarantowaniem konstytucyjnej obrony życia człowieka – pomijając fakt jej zasadności – należy zająć jakieś stanowisko. Na szczęście – wbrew temu, co niektórzy skrajnie prawicowi politycy powtarzają – zdecydowana większość ludzi jest za obroną życia i jeszcze nie trzeba o to walczyć. Problem jest z tzw. wyjątkowymi sytuacjami, czyli przypadkami ludzi, którzy znaleźli się w dramatycznej sytuacji spowodowanej stanem zdrowia, w której muszą wybierać pomiędzy cierpieniem, a śmiercią. Mądre prawo powinno zostawiać jakąś „furtkę” dla takich ludzi, ale jednocześnie powinno stać na straży, aby ta furtka nie zmieniła się z czasem w „swobodne przejście”, którym będzie można przechodzić „na skróty”, uciekając przed obowiązkiem czy konsekwencja swojego lekkomyślnego postępowania. Współczesny katolik nie powinien więc sprzeciwiać się takim rozwiązaniom. Państwo nie może bowiem zastępować sumienia indywidualnych ludzi sumieniem narodowym. Każdy we własnym sumieniu powinien mieć możliwość rozważenia tak dramatycznych wyborów.