Od dwóch tygodni nie potrafię oderwać się od pewnej płyty. Doprawdy - moje bębenki znają już wszystkie takty. Trochę jestem skonsternowany, przecież po pierwszym razie mi się nie podobało. A teraz śpiewam na ulicach Warszawy o Londynie. Jak to brzmi? Z moim akcentem? No cóż, śpiewanie zostawię chyba jednak tym, którzy się na tym znają. A wszystko zaczęło się od… FIFY.
Jestem zapalonym piłkarzem na odcinku klawiatury. Całe wieki temu, w 1998 roku, kiedy to odpaliłem nowiuśką „Fifę”, od razu dostałem w uszy kopa w postaci „Song 2” zespołu Blur.

Każdy jakoś zaczyna

W zasadzie to mój artykuł powinien mieć swój początek gdzieś w roku 1968, kiedy to na świat przyszedł owoc związku Hazel i Keith`a Albarnów. Tak chyba powinna się zaczynać jakaś nudna biografia. Albarn zdecydowanie zasługuje na coś lepszego. Nie sposób pisać jednak o jego fenomenie nie zgłębiwszy chociaż odrobiny z jego życia.
Rodziców miał całkiem, może się wydawać, normalnych. Mama – scenograf, tata – zajmował się programami o sztuce telewizyjnej. Gołym okiem widać, że synalek musiał się parać sztuką. Kwestią zasadniczą pozostawał jedynie wybór sztuki. Wybrał aktorstwo, mimo nauki gry na skrzypcach i fortepianie. Swoje kroki skierował do Stanway Comprehensive School, gdzie poznał Grahama Coxona, przyszłego gitarzystę zespołu Blur. Damon nie od razu czuł powołanie do „bycia” muzykiem. W latach osiemdziesiątych ubiegłego stulecia zaczął studia w East 15 Drama School. Na szczęście tam skończyła się jego wewnętrzna rozterka. Wrócił i stwierdził krótko, że jest „najgorszym aktorem na świecie”. I dzięki Bogu! Dalej to już przysłowiowa bułka z masłem. Założył kapelę, w skład której wszedł on sam, Graham Coxon, Alex James i Dave Rowntree. Blur, bo takim mianem się okrzyknęli, skorzystał z rodzącej się koniunktury zwanej przez historyków Britpopem i nagrał w 1994 roku płytę „Parklife”. Po wydaniu tej płyty okazało się, że konkurencja, w postaci Oasis, nie śpi. Nastąpił taki oto niezamierzony podział: Oasis grali muzykę dla lub z tzw. „working class”, mniej absorbującą artystycznie. Blur z kolei swoje dźwięki wydobyli z tzw. „middle class”, a muzykę kierowali raczej w stronę pojęcia „art-rock”. Konflikt był nie do uniknięcia. Obrazowo rzecz ujmując – spór był mniej więcej na tym samym intelektualnym poziomie co spór między Polską liberalną a solidarną. „Sir” Gallagher i „Sir” Albarn nie przebierali w środkach. Polem ich manewrów stała się brytyjska prasa, w której to Gallagher rzucił, że ma nadzieję na to, że Albarn i James złapią AIDS i umrą.