Więc może nie należy się dziwić oczekiwaniom większości, że jakaś nadludzka Istota poproszona w odpowiedni sposób – zgodnie z tekstem modlitwy – powie tylko słowo, a będą uzdrowione dusze ich. Po co wdawać się w zawiłe (i nie prowadzące do niczego) dysputy teologiczne? Łatwiej odwołać się przecież do logiki cudu rodem ze średniowiecza. Oddajmy jeszcze raz głos Eco: „Myśl teologiczna mówiła nam, i mówi, o tajemnicy Trójcy, lecz posługiwała się, i posługuje nadal, argumentami mającymi udowodnić, jak bardzo jest ona wyobrażalna lub jak bardzo pozostaje niepojęta. Myśl odwołująca się do cudu ukazuje nam natomiast świętość, boskość, które pojawiają się, lub zostają objawione, dzięki charyzmatycznemu głosowi, a objawieniu temu (nie zaś skomplikowanym sylogizmom teologicznym) masy mają się podporządkować” (U. Eco, „Rakiem”, Wydawnictwo WAB, Warszawa 2007, s. 125).

Zagubione i bezradne społeczeństwo, żyjące w świecie zbyt skomplikowanym i z tego powodu niepojętym, ucieka w zabobon. Przyczynowość zostaje poddana w wątpliwość. Trzy ćwierci Polaków uznają obecność cudów za regułę rzeczywistości. Ciekawe co sam Karol Wojtyła miałby do powiedzenia na ten temat.