Zaczęło się od filmu „Interview of the Assasin”, który zebrał w Stanach dobre recenzje. Podobno podobał się również publiczności, niech będzie i tak. Nie widziałem, nie będę się spierał. Przecież interesuje nas drugi pełnometrażowy film Pana Reżysera, czyli „Iluzjonista”.

Bardzo nie lubię streszczeń w recenzjach, więc sam też nie streszczę fabuły. Zresztą na co komu fabuła, która może sobie być i nieciekawa, ale film i tak może porwać. No i fabuła „Iluzjonisty” porywa, w głębokie odmęty nudy i zalewa nas bałwanami ziewania (uważajcie, ziewanie jest zaraźliwe). A to dlatego, że między bohaterami brakuje napięcia. Nawet w scenach w których ewidentnie powinno między nimi iskrzyć, ba, nawet płonąć. Niestety. Let’s see:

 W tytułową postać wcielił się Edward Norton, (świetny aktor, wystarczy przypomnieć „Fight Club”, czy „American History X”) w tym filmie wypada dość blado. Jego gra polega głównie na marszczeniu się podczas pokazów zadziwiającej magii. Wydaje mi się, że dostał małe pole do popisu, choć z drugiej strony w filmie „25 godzin” również miał stateczną rolę i wypadł doskonale. Elektryzował. Więc o co cho? Czemu w tej produkcji nie elektryzuje? Przez to marszczenie się ciągłe chyba. A może mam takie wrażenie, bo okazało się, że to za proste wyzwanie, ba żadne. I wyszły ciepłe kluchy z Edwarda. Cóż... szkoda.

 Natomiast Jessica Biel, mhmmmm, jako Księżniczka Sophie zakochana w magiku wypadła całkiem nieźle. Na tyle, iż uwierzyłem jej, że ej, ona jest w tym filmie księżniczką. Taka krótka pochwała, ale skoro przy arystokracji jestem, to Książe Pan Następca Tronu (czyli Książe Leopold ) grany przez Rufus Sewell też nie jest taki zły. Ale dobry też niespecjalnie. Postać nie ma w sobie werwy. Za mało w nim rozdarcia między tym co chce dla siebie, a tym co dla ojczyzny, przez co zdaje się płaski. Cóż... szkoda.

Niekwestionowanym zwycięzcą plebiscytu na najlepszego aktora filmu „Iluzjonista” jest szef policji Uhlr, w tej roli Paul Giamatti, naprawdę bardzo przekonująca postać. Podobna zresztą do samego Eisenheima, czyli wywodzący się z prostego ludu człowiek, wplątany w sprawy arystokracji. No i wypada o wiele lepiej. Jest taki jaki powinien być szef policji w Austrii: hardy, przebiegły i cwany na dodatek.