Polska scena polityczna dąży i dążyć powinna do podziału dwu-blokowego - czystej granicy między prawicą i lewicą. Tak prędzej czy później będzie. Zagospodarowana prawa strona wydaje się być ugruntowana na lata w postaci PO. Natomiast olbrzymi potencjał z wielkości jakiego wielu obserwatorów nie zdaje sobie sprawy leży na lewicy. Środek to małe miejsce dla kurczącego się PiS-u.
Zaryzykuję stwierdzenie, że SLD ma do zagospodarowania poparcie polityczne w granicach 30-40 procent. Wszystko w rękach nowych władz. Napieralski zaczyna ostro i ryzykownie. Uderza w tematy antyklerykalne i działa według swojej nowej strategii. Wyborcy lewicy to, w mojej opinii, grupa obecnie uśpiona.
To ludzie, którzy obecnie zwyczajnie nie chodzą na wybory. Pokolenie postkomunistów powoli się wykrusza. Nowe obszary do zagospodarowania, będące naturalnym wynikiem rozwoju kraju, są wręcz idealnym celem dla haseł lewicy.
Lobby kościelne maleje, a chociażby przykłady grup homoseksualistów (zawsze popieranych przez SLD) są grupą na wzór zachodnich demokracji, z którą politycy będą się musieli liczyć. Zabiegając o ich głosy. Do tego dochodzą wszyscy antyklerykałowie i zwolennicy zniesienia konkordatu – ogólnie rzecz biorąc ludzie opowiadający się za liberalnym i wyzwolonym społeczeństwem przy opiekuńczej roli państwa.
Zamysł Olejniczaka był dobry, jednak wykonany fatalnie. Bo to Napieralski tak samo jak poprzednik, będzie musiał odwołać się do poparcia najbiedniejszych grup, żeby zgodnie z hasłami socjaldemokracji "wyrównać" różnice społeczne.
SLD ma największe pole do popisu. Z nowym przywódcą ma szanse pozbyć się płaszczyka komunizmu, afer za rządów Millera czy chociażby taśm Oleksego. Obszar do zagospodarowania jest olbrzymi a możliwe korzyści niewyobrażalne. Ale czy jest to możliwe czy nowy wódz będzie na tyle efektywny, żeby to zdobyć, pokaże jedynie czas.