Na przełomie czerwca i lipca w Gdyni odbywały się najważniejsze tegoroczne koncerty w Polsce. Dziesiątki tysięcy młodych ludzi zebrało się na lotnisku Babie Doły, by zobaczyć i wysłuchać takich gwiazd niezależnej muzyki jak legendy rocka Sonic Youth, jedna z najważniejszych hip hopowych grup – The Roots, niesamowici Beastie Boys łączący w swojej twórczości elementy hip hopu i punku, brytyjskie indie rockowe zespoły, które powoli zyskują miano gwiazd – Bloc Party i Muse, lider sceny dance-punkowej James Murphy tworzący LCD Soundsystem, czy wreszcie kontrowersyjna Islandka Björk. Ci wykonawcy gościli na dużej scenie – oprócz nich, w namiocie wystąpili głównie polscy wykonawcy: jazzowy zespół Pink Freud, jedna z najważniejszych polskich grup rockowych – Apteka, okrzyknięty najważniejszym w naszym kraju zespołem indie rockowym Kombajn do zbierania kur po wioskach, znany producent i kompozytor Andrzej Smolik oraz wielu innych. Na występ w namiocie zdecydowali się też Beastie Boys, tam zagrali jednak specjalny koncert instrumentalny. Była również mała scena, na której prezentowały się młode i perspektywiczne zespoły, dla których występ na festiwalu był największym sukcesem w dotychczasowej karierze. Wszyscy ci artyści robią wrażenie nawet na muzycznych laikach, czy jednak sama ich sława wystarczyła, by usatysfakcjonować różne gusta dzisiejszych słuchaczy w dużej części nastawionych na mainstreamowe dźwięki?


        Sama organizacja festiwalu stanęła na dość wysokim poziomie. Pole namiotowe zostało znacznie powiększone, miasteczko festiwalowe pełne było stoisk nie tylko z jedzeniem, ale też choćby z konsolami do gier – tak więc przed koncertami nie było się skazanym na nudę. Ale oczywiście najważniejszym punktem Heineken Opener Festivalu 07 była muzyka. Festiwalowe granie na dużej scenie zaczęło się od warszawskiej kapeli The car is on fire. Ich sława dotarła już chyba do każdego fana polskiej muzyki alternatywnej. Tu jednak sława nie wystarczyła – zaczęło się fatalnie. Z całą pewnością można w ich przypadku mówić o największej pomyłce festiwalu. Zagrali co prawda swoje największe hity, w tym utwór prezentowany w tv – „Can’t cook(who cares?)”, jednak sposób w jaki wykonywali utwory pozostawiał wiele do życzenia. Brak zaangażowania i jakiegokolwiek kontaktu z publicznością zniechęcił nieliczną gromadę osób pod sceną, która z minuty na minutę zmniejszała się. Nie pomogła nawet maska kaczora donalda, którą założył jeden z członków kapeli. Szkoda, że pierwszy występ na dużej scenie nie przypadł innemu zespołowi – być może zespół krytyka muzycznego, Borysa Dejnarowicza, za szybko awansował z małej sceny na dużą. Na szczęście to była dopiero rozgrzewka – następni bowiem na scenie pojawili się Sonic Youth. Kim Gordon i spółka zaprezentowali utwory nie tylko z najnowszego albumu „Rather Ripped”, ale też choćby z albumu, który wywarł prawdopodobnie największy wpływ na współczesną muzykę rockową – „Daydream Nation”. Niestety przegapiłem większą część koncertu, jednak wystarczyło usłyszenie „Teen age riot”, żeby przekonać się na własne uszy, że mimo nie najmłodszego wieku Sonic Youth wciąż prezentują w swoich utworach młodzieńczą energię. Solidna porcja klasycznego gitarowego grania na pewno zaspokoiła wszystkich fanów rocka. A entuzjaści hip hopu na pewno długo nie zapomną koncertu The Roots. Niewiele bowiem hip hopowych squadów wykorzystuje podczas koncertów instrumenty. Zespół z Filadelfii wiele czerpie też z muzyki jazzowej, czym zaciekawił wiele osób przybyłych pod dużą scenę – zatem nie tylko fani hip hopu byli zadowoleni z ich występu.