Ma swoje oddziały w całej Polsce- Warszawa, Lublin, Gdańsk, Kraków. Łącznie jest ich 110, zrzeszają 25 tysięcy słuchaczy.

Pierwszy Uniwersytet Trzeciego Wieku powstał w 1973 roku we Francji, dzięki zaangażowaniu profesora nauk społecznych Pierre`a Vellas`a. Wkrótce po tym wydarzeniu, UTW zaczęły powstawać w innych krajach, w tym w Polsce. Inicjatorką pierwszego polskiego UTW była prof. Halina Szwarz, której zawdzięczamy utworzenie w 1975 roku UTW w Warszawie.

Oddział w Lublinie powstał w 1985 roku, organem założycielskim był Zarząd Lubelskiego Oddziału Towarzystwa Wolnej Wszechnicy Polskiej. Już 30 października, tego samego roku, rozpoczęto aktywną działalność, która wciąż rozwijana i poszerzana, trwa do dziś dzień. Początkowo słuchaczy było niewielu- tylko 365, jednakże biorąc pod uwagę charakter instytucji, nie ma powodu do zdziwienia. Wszak człowiek starszy niechętnie podchodzi do tego, co nowe, co nieznane. Na przełomie lat 1995/96 liczba słuchaczy wynosiła już 615, czyli niemal dwukrotnie więcej niż w roku założenia. I tak, systematycznie rosnąć w liczbę osób, w tempie około 300 nowych na 10 lat, w roku akademickim 2004/2005 zanotowano ilość słuchaczy 968. Coraz więcej, coraz ciekawiej, coraz śmielej ludzie starsi podchodzą do swojego wieku i faktu, że również mogą być aktywni.

O aktywności mówiąc, co oferuje Lubelski Uniwersytet Trzeciego Wieku?

Zajęcia muzyczne, plastyczne, komputerowe, basen, gimnastyka w wodzie, ruch przy muzyce oraz wycieczki piesze. Tyle informacji znajdziemy na stronie LUTW- w praktyce, plan zajęć się pokrywa, dodając również zajęcia teoretyczne w postaci wykładów, ale warto dodać, że istnieje wiele zajęć pozaprogramowych, takich jak spacery, wycieczki, zabawy noworoczne czy też pikniki w pogodnych porach roku. Najbliższy piknik już 26 maja!
Kierowany ciekawością, wybrałem się na zajęcia plastyczne. Grupka starszych ludzi w zniecierpliwieniu oczekiwała na wejście do sali i zabranie się do pracy. „Coś tu jest nie tak, pałają dziwnym entuzjazmem, nie zachowują się jak dziadkowie i babcie”- pomyślałem, ale jednak na zajęcia poszedłem. I tutaj coś mnie tknęło- pełni życia staruszkowie i staruszki (poprawka- w większości staruszki, albowiem Panowie, cytuję, „wolą zostać w domu i chlać piwo”) pracują, wycinają, wyklejają, bawiąc się przy tym jak dzieci. I chociaż sama instytucja z dzieciństwem nie ma nic wspólnego, i chociaż trzeba chodzić na zajęcia, oddać pracę pisemną, i odbierać wpisy do indeksu, by zaliczyć rok, to ci ludzie naprawdę dobrze się bawili.