Masakra omyłkowa czy celowa?

Nad ranem, kiedy jeszcze załogi zaatakowanych statków spały, ale na tyle późno, by mrok nie uniemożliwiał napastnikom sprawnego szturmu, na wodach międzynarodowych doszło do kolejnego aktu piractwa. Atak, jakiego dokonano, był na tyle duży, że liczba statków, które padły jego ofiarą, 6, stanowi 1/3 wszystkich okrętów porwanych przez piratów w ostatniej dekadzie, liczba porwanych osób, 700, przewyższa liczbę tych, którzy w ostatniej dekadzie zostali porwani przez piratów, a liczba zabitych, 9, przewyższa liczbę tych zabitych przez somalijskich piratów.
Bo i piraci nie są somalijscy (http://www.presstv.ir/detail.aspx?id=129047&sectionid=351020204 ), tylko dużo groźniejsi: lepiej zorganizowani, zarówno militarnie, jak i medialnie oraz finansowo.
Na statki nie wkroczyli smarkacze ledwo potrafiący obsłużyć kałasznikowa, tylko najlepiej wyszkolona armii świata. Na pokład posłano jednostki specjalne tej armii. Byli to ludzie od wielu lat doświadczani w akcjach na terenie swojego kraju oraz w zamachach na terenach krajów obcych. Budżety ich jednostek przewyższają wielokrotnie analogiczne budżety w jakimkolwiek innym państwie, zarówno rozwiniętym jak i rozwijającym się (liczone jako odsetek PKB).
Natomiast załoga napadniętych statków nie posiadała ani jakiejkolwiek, krótkiej czy długiej, broni palnej, ani gazu, ani nawet maczet, nie mówiąc już o bardziej zaawansowanej broni, która pozwalałaby prowadzić jakikolwiek opór. Zaskoczeni o świcie ludzie bronili się tym, co było pod ręką, sprzętem okrętowym (propaganda izraelska w akcie desperacji przedstawiła plastikowe trzonki od mopów, którymi „terroryści” napadli na „komandosów”).
Mimo tego, tak „zaskoczeni” komandosi nie zdołali odeprzeć „napaści”, jaka została na nich przypuszczona. Nie spacyfikowali oni załogi, nie użyli gazu łzawiącego, nawet nie wystrzelili gumowych kul, tylko zwyczajnie zastrzelili kilkanaście osób, odruchowo, jakby to były jakieś tam palestyńskie dzieci a nie międzynarodowa delegacja kilkuset osób, z ofiarami holokaustu, ważnymi działaczami społecznymi i noblistami na czele. Mimo że jakimś cudem komandosi nie mieli przy sobie gazu, który był nawet na wyposażeniu radiowozu, który ostatnio przyjechał do mojej stłuczki, to oczywiście mieli ze sobą kamery. Zapis części materiału z niektórych z tych kamer był przez jakiś czas szeroko rozpowszechniany w mediach światowych, podczas gdy świadkowie tych zdarzeń kilka dni gnili (oby dane im było tylko spokojnie gnić!) w Izraelskim pierdlu. Kiedy wyszli po kilku dniach, odpowiednio wyedukowani co mówić (bo przecież w trakcie niewoli świat nie wiedział nawet ilu ich zginęło, więc zdawali sobie oni sprawę, że nie każdy z nich musi z tego więzienia wyjść), dementi do izraelskiej wersji padło, kiedy już nikogo sprawa nie interesowała. A świat zapamiętał żydowskie informacje sprzed dwóch tygodni, że to biedni komandosi zostali zaatakowani pałkami przez pacyfistów.