To chyba najgorsze warunki do tego by zmierzyć się z Davidem Lynchem. No cóż…
stawiam sobie niełatwe zadanie, napisać recenzje - która już wiem, że recenzja zresztą nie będzie - o filmie tak ważnym, tak trudnym i tak przejmującym.

Ten film zrobił na mnie bardzo dziwne wrażenie. Pierwszy zgrzyt w odbiorze powstał gdy z ekranu popłynęły polskie dialogi (fatalne niestety). Bardzo nietypowe przeżycie, ponieważ sama świadomość, że to film mistrza rodził pewne oczekiwania, czy takie…?

Nietypowe były też obrazy. Moja wielka miłość - Jeremi Irons a tuż obok Karolina Gruszka - jej należą się oklaski – to zestawienie, choć byłam na nie przygotowana, zbiło mnie z tropu.

Film był bardzo dziwny, oczywiście nie jest to błyskotliwe spostrzeżenie, bo filmy Lyncha są po prostu dziwnie i tyle. Kropka.

Zastanawiające jest to, że film został nakręcony na bardzo dużej czułości. Wpadło przez to dużo szumu, to znaczy, że obraz jest nieidealny i wydaje się brudny. Nadaje to pewnego smaku, pokazuje bowiem jak bardzo Lynch jest niezależnym, nie poddającym się komercji artystą.

Uderzyła mnie scena z królikami. Nie zdziwiła, lecz uderzyła. Oglądało się to jak swoisty video-art, choć w filmie o linearnej fabule, tak? Z video-artem jest jednak taki problem, że dość trudno go zrozumieć, bo właściwie czemu ma służyć. Tu na myśl przychodzi mi Matthew Barney - partner życiowy Bjork - i jego cykl filmów Cremaster ( więcej na ten temat http://www.pino.pl/article/view/id/908/title/matthew_barney ). Tak jak dziwaczne i budzące kontrowersje są vido-obrazy Barneya, to ten fragment filmu Lyncha jest wprzęgnięty w fabułę całego filmu.

Być może sama ukręciłam na siebie bicz, pisząc o Lynchu, który dla wielu jest Bogiem. Ja przyznam, że nie zrozumiałam tego filmu, nie poczułam się dotknięta i olśnięta geniuszem. Jest to na pewno wynikiem tego, że twórczości Lyncha nie znam. Rumienie się pisząc to, ale taka jest gorzka prawa. Tłumacze to swoimi doznaniami z dzieciństwa. Aby to lepiej zrozumieć, musiałam przeprowadzić sobie błyskawiczną psychoanalizę.

W dzieciństwie uwielbiałam miasteczko Twin Peaks. Pamiętam jak przeraźliwie się wtedy bałam, ale też to, jak uwielbiałam to uczucie strachu. Twarz karła zaglądającą zza czerwonych kotar mam do dziś przed oczami. Przez wiele wiele lat skutecznie udawało mi się ignorować twórczość Lyncza. Do momentu gdy nie sięgnęłam do Zagubionej autostrady i Mulholland Drive. I znowu te filmy śmiertelnie mnie przeraziły. Jeszcze do niedawna nie zgodziłabym się na to, żeby obejrzeć ponownie któryś z nich.