W lipcu wypada 64 rocznica utworzenia Polski Ludowej. Być może lepiej byłoby zacząć od daty jej zakończenia, bo choć nadal istnieją zwolennicy komuny, to zdecydowana większość bez żalu pożegnała marksistowski ustrój naszego kraju.
Powodów było wiele. Między innymi, typowy dla polityki, fałsz. Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego, zaraz po powołaniu go do życia, przystąpił do organizowania tak zwanej ludowej władzy. W roku 1952 uchwalono Konstytucję PRL-u. Rzecz jasna, zawierała ona zbiór praw i obowiązków obywatela. Dziwnym trafem jednak, zbiór ten służył tylko i wyłącznie władzom, nie ludności. Wszelkie głoszone hasła były niczym innym jak manipulacją. Wymówką, umożliwiającą kontynuowanie totalitaryzmu.
Kłopoty miał też Kościół, który jak dzisiaj, tak i kiedyś mieszał się do polityki. W zamian za przyznanie prawa nauczania religii w szkołach był zobowiązany nakłaniać wiernych do popierania określonych idei. Władze nie miały zamiaru przestrzegać umowy, dlatego celem ataków stało się również duchowieństwo.
Już od 1948 roku widoczne było nasilenie się stalinizacji, ale po uchwaleniu Konstytucji działalność represyjna jeszcze bardziej się rozprzestrzeniała.

W czasach stalinowskich wszystko było podporządkowane celom partii. Skażona została także oświata. I choć rzeczywiście edukacja zapewniona przez państwo bardzo przyczyniła się do likwidacji analfabetyzmu, o innych korzyściach raczej nie może być mowy.
Co ciekawe, za pozytywne cechy tamtejszego ustroju często uważa się niski poziom przestępczości – tak zwanej – pospolitej. Trudno się dziwić, skoro większość zbrodni dokonały same władze. Szczególnie, kiedy prezydentem był Bierut.
Kolejną, rzekomo pozytywną stroną, był powszechny dostęp do bezpłatnego kształcenia. Jednak naprawdę trudno jest mi wyobrazić sobie, jak wygląda zadowalający poziom edukacji we wszechobecnym reżimie. Choć, jak w tamtych czasach uważano, reżim PRL-u był łagodniejszy niż w innych państwach bloku wschodniego. Czyżbyśmy powinni za to dziękować? Za łagodniejsze łamanie praw człowieka…
Działania prowadzące do powstania ustroju demokratycznego i do przywrócenia Rzeczpospolitej Polskiej, rozpoczęły się w 1989 roku. Ówczesnym prezydentem był Wojciech Jaruzelski, a Tadeusz Mazowiecki został pierwszym niekomunistycznym premierem po II wojnie światowej.