Należę do osób zaciekle walczących z miejskimi mitami czy poglądami powszechnie utartymi jako oczywiste. Jak tylko mogę staram się tłumaczyć i wyprowadzać z błędu ludzi, którzy kierują się w życiu takimi zasadami. Skutki bywają różne, bo choć ja sama nigdy świadomie nie podążałam za stereotypem, bywa, że robię to nieświadomie.

Polacy (uwielbiam Polaków, ale mamy pewne cechy, które określają nas tak dobitnie, że aż szkoda ich nie pokazać) mają w zwyczaju popadanie w skrajności, uleganie powszechnej opinii i niechęć do przyznania się do błędu. I wcale nie jestem wiele lepsza, choć do błędu się przyznaję, tu i teraz. Otwarcie piszę, że uległam temu, co mówili ludzie i oceniłam pewnego człowieka tylko i wyłącznie na podstawie tych ludzkich wyobrażeń. Mea culpa. A teraz do rzeczy!

Czasami tak w życiu bywa, że pojawia się ktoś zupełnie nieznany. Widzimy go po raz pierwszy i - w zależności od usposobienia - lubimy go od razu albo sceptycznie podchodzimy do tej nowej znajomości. Muszę zawęzić słowo "życie" do kategorii "rynek muzyczny". Dwa czy trzy lata temu podczas letniego wieczoru robiąc to i owo oglądałam telewizję. Przyszedł, zaśpiewał, poszedł. Jako że średnio interesowało mnie akurat to wydarzenie niedługo o tym zapomniałam.

Dwa tygodnie później znienawidziłam tę melodię. Kilka razy dziennie w radiu, pierwsze miejsca na listach przebojów, radio, radio, radio. Miałam wrażenie, że wszyscy zwariowali. To ja chodziłam ta najmądrzejsza, która niczym romantyczny poeta jest predystynowany do celów wyższych, widzi więcej, jest zdecydowanie bardziej bystry niż przeciętny człowiek. Skoro wszyscy to śpiewali, a tylko niektórzy tego nie robili to coś musi w tym być. Oczywiście na moją korzyść, że to ja jestem ponad to, że należę do nielicznej mniejszości mającej większą świadomość. Stykałam się w większości z ludźmi, którzy byli akurat w tej grupie, więc mowy nie było o wyłamaniu. Nie miałam do czynienia z osobami, które uważały inaczej. Ale czy chcę czy nie tekst tej piosenki znałam na pamięć, nuciłam tę melodię w domu, tańczyłam do niej na imprezie, wygłupiałam się z koleżanką. Kilka miesięcy później latałam z panną A. do zespołu na studniówce z prośbą o włączenie piosenki po raz drugi, trzeci, czwarty. Narkotyk. Coś, czego nie cierpiałam stało się częścią mojego życia. Nie było dnia, żebym nie śmiała się z tego człowieka, żebym nie przerzeźniała jego (dzisiaj już mnie nie drażni) manier i żebym nie snuła historyjek jak ten ktoś osiągnął to, co osiągnął. Kilka tygodni minęło i moja przyjaciółka z okazji urodzin dała mi płytę. Oczywiście dla żartu, po to, żebyśmy miały jeszcze więcej powodów do śmiania i wykpiwania. Odłożyłam ją na chwilę, miałam tzw. ważny życiowy moment. Potem przesłuchałam, a od kilkunastu dni słucham nałogowo, chyba znam na pamięć większość piosenek. Przeczytałam kilka wywiadów, wsłuchałam się w teksty i w bogatą instrumentalną muzykę. Zauważyłam, że przeszkadzająca mi kiedyś maniera jest osobliwością i czymś, co warto docenić.