W niniejszym felietonie postaram się uzasadnić, dlaczego aborcja jest krzywdząca dla ojców nienarodzonych dzieci, a także, odwołując się do powieści "Potop", udowodnię, iż w epoce baroku losy mężczyzn były tragiczniejsze, niż losy kobiet. Oprócz tego, napiszę parę zdań o sprawach, które zachwycają kobiety i irytują mężczyzn. Miłej lektury!
"Rodzic drugiej kategorii"?

Nie ulega wątpliwości, że zjawisko aborcji jest kojarzone wyłącznie z kobietami. Feministki z uporem maniaka powtarzają, iż przedstawicielki płci pięknej powinny mieć prawo do zabijania nienarodzonych dzieci. Często słychać argumenty typu: "To mój brzuch, więc mam prawo o nim decydować!". Rzeczywiście. Kobieta może krzywdzić własne ciało, ale NIE WOLNO jej podnosić ręki na życie dziecka! Zwłaszcza, że nie jest ona jedynym rodzicem poczętej istoty... Wyobraźmy sobie taką sytuację: jakaś pani chce usunąć ciążę, ale ojciec dziecka jest temu przeciwny. Dlaczego mężczyzna nie ma prawa głosu w tak poważnej sprawie? Czyżby był "rodzicem drugiej kategorii"? A może nie wypada mu walczyć o życie własnego potomka? Któraś z Czytelniczek powie pewnie, że mężczyzna nie potrafi kochać dziecka tak mocno, jak kobieta. To nieprawda, ponieważ faceci są w głębi serca bardzo wrażliwi. O tym, jak wielka może być rozpacz ojca po stracie dziecka, świadczą chociażby treny Jana Kochanowskiego. Niestety, osoby, legalizujące aborcję, nie biorą pod uwagę uczuć mężczyzn...
Dawno, dawno temu...

Zajmijmy się teraz ciekawą prawidłowością, którą zauważyłam w książce "Potop" Henryka Sienkiewicza. Akcja powieści rozgrywa się w latach 1655-1657 i ukazuje zmagania Polaków ze szwedzkim najeźdźcą. Utwór zawiera wiele drastycznych scen, wzorowanych zapewne na prawdziwych wydarzeniach. Mężczyźni, występujący w utworze, biorą udział w krwawej wojnie, są ranieni mieczami, nabijani na pal, niewinnie rozstrzeliwani, morzeni głodem, bici, okrutnie okaleczani, torturowani płonącymi pochodniami itd. Tymczasem kobiety przebywają w bezpiecznych schronach, umilając sobie czas np. czytaniem proroctw świętej Brygidy. Faceci żyją w ciągłym strachu o własną przyszłość, ale damy są chronione odgórnymi zarządzeniami (Kiedy Oleńka Billewiczówna traci swojego opiekuna, całe miasto musi się o nią troszczyć). Nikogo nie obchodzą cierpienia Kmicica, pragnącego zmyć z siebie piętno hańby, jednak nachalne zalecanie się Bogusława Radziwiłła do Oleńki wywołuje powszechne oburzenie. Mężczyźni, chcąc zdobyć sławę, muszą narażać własne życie, krwawić, brać udział w wyczerpujących wyprawach, otrzymywać bolesne rany oraz zabijać innych ludzi. Natomiast kobiety stają się popularne tylko dlatego, że istnieją (Billewiczówna nie musiała uczestniczyć w zmaganiach wojennych. Wystarczyła jej ładna buzia i dobre maniery)! To trochę niesprawiedliwe, prawda?...