Wykaz lektur od dawna bazuje na tych samych elementach- trochę patriotyzmu, naprędce sklecone przesłanie i fragmenty biografii, zespolone w całość pod nazwą „kanon literatury polskiej”. I tak oto młodzież bombarduje mózg niezrozumiałymi, zawiłymi opisami przyrody, zajmującymi ponad połowę treści dzieła, obniżając tym samym ich czujność na właściwą akcję. Ponadto nieświeży, przeterminowany system edukacyjny zanosi się swym smrodem po mentalności ucznia- próżno szukać nowości, wszystkie lektury są wyłącznie corocznym odgrzewaniem kotleta. Rytuał ten polega kolejno na:

- zadaniu lektury przez nauczyciela,

- zwątpieniu ucznia, po zobaczeniu grubości książki,

- podjęciu decyzji o przeczytaniu jedynie streszczenia,

- omówieniu dzieła na lekcji, skupiając się na drobnostkach, które nic nie wnoszą do życia,

- a na końcu zapomnieniu o powyższej katordze.

          Starsi ludzie zwykli narzekać, że młode pokolenie nie przejawia inteligencji pod jakąkolwiek postacią- nie dziwmy się temu, bowiem mądrość czerpiemy z książek, ale nie z tych narzuconych, lecz tych, które sami wybierzemy za odpowiednie dla siebie. Człowieka uczuciowego i sentymentalnego ujmie dogłębnie opis płynącej rzeki w powieści „Nad Niemnem”, pozostanie on zaś obojętny dla łysego kibola bez karku, bezowocnie poszukującego na każdej stronie choćby imitacji przekleństwa. Ministerstwo Edukacji Narodowej bynajmniej nie jest snajperem- nie posiada zdolności trafiania do ludzi. Zmusza jednak do zastanowienia nad przyszłością polskiego szkolnictwa, którego program jest bezużyteczny, innymi słowy, nie jest przystosowany do danej grupy odbiorców. Humaniści muszą się użerać do ostatniej kropli krwi z pierwiastkami i prądem elektrycznym, zaś matematycy głowią się nad pisownią słowa gżegżółka. Do końcowych miesięcy nie mają ukierunkowanej przyszłości, bo nie potrafią skupić się na jednym przedmiocie, z którego mogą coś osiągnąć. Mają za to szereg rzeczy, które są dla nich niepotrzebne zupełnie do niczego, a które muszą posiąść, zaśmiecając mózg zbytecznymi umiejętnościami.

         „Pan Tadeusz” jako lektura traktować może jedynie o walce za ukochany kraj. Kropka. Tyle powinniśmy wiedzieć. A w co była ubrana Telimena w siódmej księdze to już sprawa zamiłowanych fanów takowej twórczości. Dodatkowo, owa książka może podchodzić trochę pod fantastykę, biorąc pod uwagę dialogi między bohaterami- bo któż kiedykolwiek mówił do kogoś wierszem, w dodatku wzbogaconym o rymy dokładne, i to całkowicie improwizując? Uczniowie często zastanawiają się, od kogo Mickiewicz brał narkotyki, żeby takie coś stworzyć i jest to sytuacja jak najbardziej przewidywalna, gdyż żyjemy w wieku używek, i żadna z obecnie zadawanych lektur nie tłumaczy niebezpieczeństwa płynącego z ich zażywania. Gdzież podział się „Pamiętnik Narkomanki”? Ostatnio nagłośniona sprawa pedofilii jest od kilkudziesięciu lat genialnie ujęta w „Lolicie” Wladimira Nabokova, i nikt nie raczy się tym zainteresować, aby wychować racjonalnie i etycznie myślące pokolenie, na ziemi plewionej nawozem ze światowej klasy literatury. Młodzież potrzebuje przewodników, a nie tylko pustych, a częstokroć i niezrozumiałych motywów. Może przesadny patriotyzm polityków prowadzi do takiego, a nie innego przebiegu sprawy? Przecież biblioteki pękają w szwach od wysokiej jakości współczesnej literatury obcej, która traktuje o obecnych stanach cywilizacji, tak potrzebnych w przyszłości. Chociaż opowiadają o zupełnie rozbieżnych sytuacjach, niosą za sobą niezwykle wymowne morały, przydatne w wielu sferach życia. Ponadto, mogą ukierunkować dotychczas niezdecydowanych uczniów w kwestii ich przyszłości- dla przykładu po przeczytaniu jednego z dzieł Johna Grishama ktoś może zainteresować się prawem i sądownictwem. Poprzez wchłonięcie powieści Roberta Ludluma pewne jednostki przekonają się do służb specjalnych itd. Możliwości jest bez liku, są one jednak tłumione przez MEN, zdeptane przez chory system, którego największymi ofiarami są właśnie uczniowie, borykający się z niepojętymi myślami autora, żyjącego w czasach dinozaurów. Wystarczy samo wypowiedzenie słów „Pan Tadeusz”, a usta młodzieży przyjmą niewymowną pozę, wołającą o pomstę do nieba.