Jest to dzieło sporych gabarytów, którego przyswojenie jest trudniejsze od rozpuszczenia w wodzie tlenku węgla. Opisuje liczne morderstwa, przedstawia alkoholizm szlachty, degeneruje siłę uczucia, omija prawo, zniesmacza etyków. Piętnuje chęć zemsty ujmując weń często przesadzone opisy bolszewików. Toleruje publiczne kłótnie, często o podłożu materialnym. Dodatkowo pewne słowa zmieniły swoje znaczenie na przestrzeni lat, co najwyraźniej umknęło specjalistom od edukacji:

„Woźny pas mu odwiązał, pas słucki, pas lity,

Przy którym świecą gęste kutasy jak kity„

         Słowo „kutas” wówczas odnosiło się do ówczesnej odzieży szlachty, obecnie uchodzi za niezbyt przyzwoity synonim męskich genitaliów. Kontynuując: Telimena zauroczyła się w dużo młodszym od siebie Tadeuszu, Hrabia wszem i wobec głosił swoją chęć zdobycia zamku, Jacek Soplica zniknął zupełnie z powierzchni Ziemi, tuszując przez wiele lat swą tożsamość, w dodatku bezpodstawnie podając się za duchownego. Brakuje jedynie scenariusza rodem z „Mody na Sukces”. Na swoje usprawiedliwienie nauczyciele podają niezwykłość i piękno języka użytego w poemacie. Z tym samym mamy jednak do czynienia w dużo łatwiejszej do przyswojenia prozie, na przykład w książkach autorstwa Pata Conroya, które to, słynne na cały świat, nadal pozostają w cieniu polskich, monotonnych powieści. Konieczność przymusowego przeczytania czegokolwiek jest dla młodzieży niczym wrzody atakujące tę ważną część psychiki ludzkiej, zwanej oryginalnością.                          Ciekawym rozwiązaniem byłoby wprowadzenie do programu lektur przynajmniej jednej biografii wybranej osoby- ułatwiłoby to charakteryzowanie postaci, a w dodatku postaci, która została wybrana indywidualnie, co znacznie zwiększa zapał do pracy. Obecnie w polskiej szkole indywidualizm zajmuje miejsce sześć stóp pod ziemią, gdzie spoczywa zupełnie nietknięty, niczym Biblia na Bliskim Wschodzie. Na nagrobku widnieje złocony, wyryty w granicie napis: „tu spoczywa indywidualizm, padł on ofiarą najgorszej kary- zapomnienia i pominięcia w rozwoju młodych umysłów. Niechaj spoczywa w pokoju, powróciwszy gdy tląca się iskierka człowieczeństwa wyda swe ostatnie tchnienie.”