Przez cały okres przedakcesyjny, może z wyjątkiem pierwszego roku, dokonywaliśmy szeregu poświęceń by z naszej tratwy do tego statku o nazwie UE wejść: trzeba coś było z tratwy zrzucić, trzeba było jakąś łapówkę Charonowi dać. Zostaliśmy zmuszeni do rezygnacji z tanich leków, musieliśmy ograniczyć produkcję przemysłową, uwolnić przepływ kapitałów z polskich filii firm ubezpieczeniowych do ich central i tolerowaliśmy wzrastający z każdym rokiem deficyt w handlu z UE, co starej unii dało kilkaset tysięcy miejsc pracy, a być może przyczyniło się do odzyskania witalności przez gospodarkę unijnego silnika: Niemiec. Zapłaciliśmy wpisowe do klubu, lub -- jak kto woli -- frycowe, i spodziewaliśmy się rewanżu.

Rewanż w zasadzie nadszedł. Przez pewien czas mieliśmy uprzywilejowaną pozycję i głos tak silny jak Niemcy a przez najbliższych sześć lat będziemy biorcą netto. Rachunki się jakby wyrównują. Może jednak niepokoić nadciągające widmo katastrofy ubezpieczeń społecznych i ryzyko spadku dynamiki wzrostu w  gospodarce z uwagi na masową imigrację wykształconych (za nasze pieniądze) milionów obywateli polskich na zachód. Pojawiają się więc żądania renegocjacji ustaleń. Zauważamy, że temu przewoźnikowi zależy na nowych pasażerach z bo dzięki temu ma kto myć pokład. Podnosimy głowy i chcemy podmiotowego traktowania. Dodatkowo, podniesieni na duchu przekonaniem o swej szczególnej roli jako amerykańskiego alianta i ufni we wzrost PKB, wykazujemy aspiracje by stać się jednym z liderów Unii. Pewni siebie, waląc wiosłem naszej tratwy w burtę statku, który nas zabrał, żądamy uwzględnienia naszych życzeń w planie podróży.

Stanowcze "nie" kapitana traktujemy jako otwarcie negocjacji a jego uderzenie pięścią w stół jak obrazę. Zachowujemy się jakbyśmy nie rozumieli,że na pełnym morzu nasza tratwa daleko nie popłynie i alternatywą jest "integracja" załogi z piratami na horyzoncie. Można też dalej sprzedawać warzywa działającej akurat w tej okolicy łodzi podwodnej, ale ubot może wkrótce odpłynąć... Czy jednak sternicy naszej tratwy mają aż takie atuty i umiejętności by podjąć ryzyko wyrzucenia nas z powrotem na tratwę?
Wracając od alegorii do realiów przyznam, że nie jesteśmy w Unii traktowani po partnersku. Ale jakim my partnerem jesteśmy? OK, mamy prężną giełdę, choć teraz już mocno przeszacowaną, i powiedzmy, że do tej pory możliwość zaproszenia potencjalnych partnerów w interesach politycznych przez nasze czynniki dobrze poinformowane do korzystnych transakcji giełdowych to mógł teoretycznie być nasz skuteczny wynalazek na forsowanie swej pozycji w klubie zamożnych. W ostatnich latach zyski były raczej gwarantowane inwestycjami samych tylko funduszy rzędu ponad miliarda euro miesięcznie. Ale to się kończy, podobnie jak skończyło się nasze pięć minut szczególnej roli szefa Watykanu w kierowaniu swą dyplomacją.