Marzenia? Przed realizacją tym podobnych planów stają rocznie dziesiątki tysięcy młodych i starszych już ludzi, którym z wielu powodów zamarzyło się zdobycie plastikowej karty z własnym zdjęciem uprawniającej do poruszania się samochodami. Droga jednak przed nimi długa i wyboista, a dziur w niej co niemiara.

Bo nie chodzi tu przecież o samą naukę jazdy. Zazwyczaj ilość godzin oferowanych przez niezliczone rzesze instruktorów po szalenie interesujących cenach umożliwia opanowanie tego fachu w stopniu pozwalającym w miarę bezpiecznie poruszać się po miejskich ulicach z niewielkimi prędkościami. Przepisy również już znamy. Wiemy gdzie nam wjechać nie wolno, jak zaparkować pojazd i sprawnie unikać kontaktów z pieszymi. Ubożsi o kilkaset złotych zapisujemy się więc na egzamin. I tutaj pierwsza dziura – otóż aby móc przetestować swoje umiejętności musimy poczekać, w zależności od ośrodka, nawet do dwóch miesięcy! No to ładnie! Dwa miesiące bez odgłosu równomiernie przeciążonego silnika, dwa miesiące bez wjazdu na ronda na za wysokim biegu, dwa miesiące bez godzinnych ćwiczeń parkowania między bogu ducha winnymi automobilami. Niedoszły kierowca, chcąc zabezpieczyć swoją przyszłość, wykupi więc dodatkowych kilka godzin przed samym egzaminem, aby przypomnieć sobie to i owo i oswoić się znów z samochodem. Lepiej w końcu ponieść kolejne koszty, niż douczać się podczas samego egzaminu.

Oto nadszedł jednak ten wyczekiwany z niecierpliwością dzień. Od rana nie przyjmujemy pożywienia, jakbyśmy szykowali się na operację, a płyny co najwyżej oddajemy w niecodziennych ilościach.
Stawiamy się na określoną godzinę, albo i z godzinkę wcześniej, żeby broń boże się nie spóźnić, w ośrodku i grzecznie czekamy, aż panowie i panie prowadzące poinstruują nas na temat przebiegu egzaminu i zezwolą na odpalenie testu teoretycznego. Jeszcze tylko kilka nerwowych spojrzeń i już całą uwagę skupiamy na tekstach pytań, czytając je uważnie, i to po kilka razy, bo przecież może tu jest haczyk? I jakie jest nasze zdziwienie, gdy mimo parokrotnego wertowania dwudziestu zadań w tą i z powrotem okazuje się, że upłynęło dopiero kilka minut! Szybszy puls, pot na dłoniach i oczekiwanie na wynik - „bezbłędnie, może pan przejść do poczekalni”.

Ha! Oto pierwszy etap batalii za nami! O ile jakimś trafem nasze nazwisko zostanie wylosowane jako jedno z pierwszych do egzaminu praktycznego – pół biedy. Gorzej, jeśli przyjdzie nam godzinami czekać na swoją szansę. Załóżmy więc optymistyczną wersję, i po pierwszej fali rozluźnienia po jakże pomyślnie zdanej „teorii”, usłyszymy płynące z głośników nasze nazwisko oraz numer wozu, do którego należy się zgłosić. Na nic już plany ucieczki, bo nagle okazuje się, że dziesiątki oczu spozierają na nas w wyczekiwaniu, tak, jakby każdy, że to o nas chodzi. Chwiejnym krokiem zmierzamy więc ku przeznaczonemu nam samochodowi egzaminacyjnemu i starszemu panu ze starszą tuszą i łagodnym uśmiechem. Imię i nazwisko, dowodzik i na placyk!