12 marca 2001 doszło do tragedii w (niemal) centrum Gdyni. Policyjny radiowóz nie zatrzymał się przed znakiem stop i został staranowany przez prawidłowo jadący samochód ciężarowy. W wyniku wypadku kierowca radiowozu został ciężko ranny. Przybyły lekarz stwierdził jednak zgon i karetka pogotowia odjechała.

Straż pożarna zabezpieczała teren. Zgromadził się tłum gapiów. Rozbite dwa pojazdy oraz leżący martwy kierowca w sposób makabryczny przypominały, że każde życie ma swój początek, ale też i ma swój koniec - memento mori.

Jedna chwila zapomnienia, przeoczenie, błąd i nagły koniec zwany przez ludzi śmiercią. Nawet największy zbrodniarz w wyrozumiałym państwie ma lepiej - nie spotka go za ohydną zbrodnię taka kara, jaka spotkała owego biednego roztargnionego kierowcę z Gdyni za swą pomyłkę. Bóg jest mniej litościwy, niż Państwo.

Jednak to Państwo odpowiada za nieludzkie przepisy, które każą zostawić na ulicy zwłoki jeszcze przed chwilą żywego Człowieka. Przecież kilka minut wcześniej to ciało posiadało (jak twierdzi większość obywateli naszego kraju) duszę. W świetle współczesnej medycyny - kto może ocenić, czy człowiek jeszcze żyje, czy już nie żyje? Gdyby dawał oznaki życia, karetka wzięłaby Go i wiozła na sygnale do szpitala. Gdyby zmarł w drodze, to co - przestaje być człowiekiem (prawnie, etycznie, teologicznie)? Można Go wyrzucić na trawnik? Zatem od pewnie jednej minuty życia-śmierci oraz od lekarza zależy, czy karetka weźmie Człowieka w sposób godny, czy zostawi Go na ulicy, w plastykowym przykrótkim worku, z wystającymi butami?! Przecież można sobie wyobrazić psa, który mógłby plastyk pomylić z oponą. A ludzie, jak to ludzie - w obliczu śmierci zachowują się różnie. A to ktoś ze strażaków pomachał z uśmiechem znajomemu przejeżdżającemu autobusem, a to wielu podatników z kolejki przed pobliskim urzędem skarbowym wyrwało się na parę minut, aby popatrzeć co się wydarzyło i wrócić do swych obywatelskich obowiązków (przekazanie PIT-a).

Dla mnie było to w dwójnasób mocne przeżycie. Nadjechałem autobusem parę minut po wypadku i pomyślałem, że setki ludzi wiedzą o tragedii, zaś rodzina ofiary jeszcze smacznie śpi. I tego samego dnia kupowałem swój pierwszy samochód, zatem rozbite samochody widziałem w kontekście oglądanego dzień wcześniej wymarzonego auta.