Wszyscy mamy w pamięci walkę przed ostatnimi wyborami parlamentarnymi i

prezydenckimi. Było bardzo dużo czarnego PRu, obietnic, nieczystych

zagrań i bezpardonowej walki o każdy głos. Platforma przegrała

dwukrotnie mimo wcześniejszych hucznych zapowiedzi i znacznego

prowadzenia w sondażach. Partia Tuska poległa w ostatnim momencie i

stosunkowo małą ilością głosów, co tylko wzmocniło gorycz porażki i

gniew członków partii.

Ciężko

nie odnieść wrażenia, że wydarzenia sprzed paru miesięcy niczego

działaczy PO nie nauczyły. Chwilowy szok po wyborach był zrozumiały,

ale doprawdy ciężko zrozumieć późniejszy brak zdecydowania w

działaniach zarządu tej partii. Media praktycznie cały czas zajęte były

działaniami konkurencyjnego PiSu. Platforma często nawet nie reagowała

na ataki Prawa i Sprawiedliwości chociażby zwołaniem konferencji

prasowej. Partia Tuska, ale i on sam, nadal wydają się być nie do końca

pogodzeni z porażką w poprzednich wyborach. PO jest uśpione, pozbawione

werwy i zapału do walki. Bracia Kaczyńscy bardzo umiejętnie blokowali i

blokują kolejne działania Platformy z zaskakującą łatwością. Pewne

przebudzenie Platformy możemy obserwować od niedawna – zaczęło się od

spotu wyborczego, w którym partia Tuska pierwszy raz od dawna odważyła

się w głośny sposób zaatakować PiS. I tym razem jednak bracia Kaczyńscy

wybrnęli z opresji całkiem sprytnie i ich sztabowcy nakręcili równie

napastliwy spot. W obecnej sytuacji – przy małej aktywności PO – mogą

odrobinę zaskakiwać wyniki sondaży, w których PiS traci. Cały czas

jednak wynika to raczej z błędów tej partii, a nie planowanych i

konkretnych działań opozycji – tej stale brakuje pomysłu i zwyczajnego

zapału do walki. Sama Platforma zyskuje, bo dla wielu Polaków jest po

prostu jedyną silną alternatywą dla PiS przy słabości zajętego własnymi

problemami SLD. To niewątpliwie ryzykowne i może się zemścić, jeśli PO

przestanie być jedyną naprawdę liczącą się partią opozycyjną.

Bardzo

dużo czynników wskazuje na to, że ogromnie ważnym momentem będzie teraz

walka o fotel prezydenta Warszawy. Kaczyńscy oddelegowali do walki o to

stanowisko swojego najbardziej medialnego polityka jakim jest –

stosunkowo liberalny jak na PiS - Kazimierz Marcinkiewicz. PO nie

pozostała dłużna lansując Hannę Gronkiewicz-Waltz. Stawka jest

gigantyczna – zwycięzca bierze naprawdę wiele. Niepisana zasada mówi,

że ten kto wygrywa w Warszawie zazwyczaj wygrywa kolejne wybory w całej

Polsce. Widać wyraźnie, że liderzy wszystkich polskich partii

politycznych wzięli to sobie do serca (zjednoczone partie lewicowe

także wystawiły znaną postać, jaką bez wątpienia jest Marek Borowski –

jego szanse w wyborach są jednak minimalne). Kaczyńscy otwarcie

przyznali, że ten pojedynek jest dla nich kluczowy, reakcje Tuska są

utrzymane w podobnym tonie. Gdy Waltz wyjechała na parodniowy urlop

była zmuszona z niego wrócić i dostała ponoć poważną reprymendę od

Tuska, który wymaga od niej pełnego zaangażowania w walkę o fotel

prezydenta stolicy. Obaj główni kandydaci wędrują po mieście, obiecują,

wymieniają się kolejnymi zarzutami w zażartej walce o każdy głos.

Donald Tusk boleśnie wspomina porażkę z Lechem Kaczyńskim, gdy ten na

czas kampanii był trybunem obecnym w każdym zakątku kraju. Wnioski

wyciągnięto późno, ale skutecznie – Waltz zaczyna szybko odrabiać

straty do Kazimierza Marcinkiewicza i walka zaostrza się. Obydwaj

kandydaci walczą o utrzymanie się w czołówce polskiej polityki, ale to

dla PO starcie w Warszawie jest bardziej znaczące – w mediach jest

głośno o sygnałach płynących z szeregów partii o narastającej tam

frustracji. Działacze Platformy mają po prostu dosyć porażek i walkę w

stolicy także traktują bardzo honorowo – w kuluarach sejmowych mówi

się, że ewentualna porażka może być początkiem końca partii. PO nie

może już dłużej czekać na znaczący sukces.