Jedni – w tym naczelny socjolog miasta, Bohdan Jałowiecki – zarzucają,

że bliżej jej do miast Trzeciego Świata, niż do europejskich

aglomeracji z prawdziwego zdarzenia. Inni zaciekle bronią jej

odmienności, specyfiki, charakterystycznego i niepowtarzalnego klimatu.

Jaka naprawdę jest Warszawa? Czy ma szansę przyciągnąć miliony

turystów, czy raczej stanie się zaściankiem Europy? Ogólnie stosuje się pięć wyróżników miast Trzeciego

Świata: nieład przestrzenny, brak planów urbanistycznych, kontrast

biedy i bogactwa, gated communities, czyli osiedla za murem, bałagan i

bród. Nie da się ukryć, że w Warszawie dają odnaleźć się takie miejsca,

gdzie z okien luksusowych hoteli rozciągają się widoki na zdewastowane,

zaniedbane i śmierdzące kamienice, gdzie strzelające w niebo wieżowce

ze stali i szkła przeplatają się z gomułkowskimi pudełkami z wielkiej

płyty, gdzie obdrapane mury, pamiętające czasy Powstania kontrastują z

ultranowoczesnymi budynkami. Ale z podobnymi problemami zmagają się

wszystkie większe polskie miasta, wszędzie walają się śmieci, tynki

odpadają ze ścian, a plany przestały być aktualne dziesiątki lat temu.

Tak jest, ale czy zaniedbań urbanistycznych poprzednich pokoleń nie

można jakoś przekuć w sukces? Już wiadomo, że wiele projektów przepadło

i nigdy nie zostaną zrealizowane, m.in. zabudowa wysokimi budynkami

najbliższego sąsiedztwa Pałacu Kultury i Nauki, wiele innych zalega w

urzędniczych szufladach i prawdopodobnie nigdy nie ujrzy światła

dziennego. Gdyby jednak te, które są planowane na najbliższe lata,

zostały w pełni zrealizowane, Warszawa zyskałaby inne oblicze, miałaby

szansę stać się prawdziwą metropolią, przyjazną turystom, inwestorom i

samym mieszkańcom.

Już teraz nie brakuje budynków nowoczesnych,

przykuwających uwagę ekstrawagancją i niebanalnym kształtem, który

idealnie wkomponowuje się w otoczenie. Po 1989 roku powstało w mieście

kilka prawdziwych perełek architektonicznych (Biblioteka Uniwersytetu

Warszawskiego, Biurowiec Rodan, Zespół Szkół w Białołęce, Ambasada

Królestwa Niderlandów, Sąd Najwyższy, czy Siedziba Agory), których nie

powstydziłaby się żadna inna polska aglomeracja. Wiele z nich już teraz

uważa się za kultowe, bije od nich blask, współgrają z krajobrazem,

jednocześnie tworząc go. Miastu potrzeba więcej takich obiektów, bo

budowa samych wieżowców ze stali i szkła nie upiększy go, ani nie

urozmaici architektonicznie.