Nie ma rozpusty gorszej niż kochanie.


Szerzy się, powiększa,


Z całą mocą wrasta w nas


Kłując ostrzem nielubości.


 


Dla tych, którzy kochają, nie liczy się nic.


Najgorsze przekleństwa rzucane na wiatr,


Wygrażanie pięścią każdej błahostki,


Krzyki, awantury,


Zabójstwa popełniane, a chociażby myślą


- tym żyją.


 


W dzień czy w nocy


Spotykają się, by jeszcze raz pograć sobie na nerwach.


Ten zabierze.


Tamten zniszczy dorobek drugiego.


 Inni poprzeżywają się jak malcy.


Jeszcze ktoś drugi wbije nóż


W plecy przyjaciela.


 


Życie nienawidzących cudowne,


Bo wykorzystane w pełni.


Nie tracą czasu na bezsensowne


Pochlebstwa, uśmieszki, mrugnięcia.


Szkoda sił na zdobywanie względów,


Ciągłe poszukiwanie tej drugiej połowy.


U nich całość tworzy jednostka.


Nie wydają majątków na porady sercowe,


Prezenciki, kwiatuszki, pluszowe serduszka.


 


Zgrozo, z jaką szybkością i prostotą


Zarażają się epidemią zakochania.


Każdy jak ten lunatyk,


Szuka tylko zaczepki,


by móc znaleźć się jak najbliżej drugiej osoby,


żeby w czymś jej przeszkodzić,


coś zepsuć, jakoś ją zabić.


Tylu przestępstw nie popełnił nawet Makbet.


 


Miejsce starć, jak to pole bitwy


- nasz dom.


W drugim pokoju usłyszysz


gaworzenie niewinnego, szczęśliwego niemowlęcia.


W kuchni śpiew mamy, gotującej z wielką miłością obiad,


Którego przepyszna woń wpada do serca  taty.  


 


Wiersz ten napisałam na podstawie dzieła „Głos w sprawie pornografii” W. Szymborskiej w 2004 roku. Oczywiście, jak nas uczyli, każda interpretacja jest dobra, ale jednak trzeba wbić się w klucz autora. Uważam, iż jest on najlepszym "słówkiem o kochaniu".


Dawno pisany, dziś zdaje się być banalny, lecz nadal coś z prawdy w sobie ma, zarówno wzniosłe zdania na początku, jak i tę, zdawałoby się najbanalniejszą, ostatnią zwrotkę. Jednakże czy nawet największemu twardzielowi właśnie o to w życiu nie chodzi? O miłość, akceptację wad, bliskość drugiej osoby, swój prywatny Raj, a rajów tyle, ilu ludzi na świecie.