Aftermath
Pierwszy album Stonesów napisany w całości przez zespół (a dokładniej duet kompozytorsko-pisarski Jagger/Richards). Zawiera dwa wielkie, niezapomniane hity: “Paint It Black” oraz “Under My Thumb”, ale reszta piosenek także brzmi bardzo dobrze. Nagrany w składzie: Jagger, Jones, Richards, Wyman oraz Watts, wydany w roku 1966, stał się małą rockową rewolucją i zapoczątkował wielką karierę Stonesów.

Beggars Banquet
Uważany jest za jeden z najlepszych albumów Stonesów, ostatni nagrany w oryginalnym składzie. "Bankiet Żebraków" zdobył wielką popularność dzięki hitom w postaci niecenzuralnych “Sympathy For The Devil” oraz “Street Fighting Man”, zaserwował nam także kilka klasycznych, spokojniejszych piosenek. Jest to też jeden z niewielu tworów zespołu, na którym muzycy nie skupiają się na pisaniu piosenek o łamaniu serc. To album nie tylko dla fanów zespołu - to album dla wszystkich!

Let It Bleed
Stonesi w spokojniejszym, głównie akustycznym wydaniu. A może inaczej - majstersztyk. Świetnie wybił się tutaj Keith Richards, ale reszta zespołu stanowczo może być równie zadowolona. Doskonale zagrane “Gimme Shelter” oraz nagrana z udziałem chóru, “You Can't Always Get What You Want” przyniosły popularnemu już wtedy zespołowi wielką sławę. Jeśli szukasz albumu Rolling Stones nie przepełnionego hitami, Let It Bleed jest dla ciebie.

Sticky Fingers
Zaczyna się od mocnego rockowego “Brown Sugar”, który stał się jednym z największych hitów zespołu. Potem mamy spokojne balladki akustyczne, mocne riffy w wykonaniu Keitha, partie bluesa i jazzu, fajną piosenkę w stylu country, “Dead Flowers” i psychodeliczną “Sister Morphine”. Płyta uznawana za najlepszą w całym dorobku Stonesów, będąca jednocześnie podróżą po wielu zróżnicowanych stylach muzycznych.

Exile On Main Street
Nagrana na uchodźstwie we Francji, płyta ta jest najlepiej sprzedającym się tworem Stonesów. Nie sądzę, aby zasłużyła na tą opinię, ale cóż... Zaczyna się od świetnego i bardzo mocnego “Rocks Off”, gdzieś w środku mamy jeszcze ładną balladkę “Torn And Frayed”. Reszta utworów niespecjalnie mi się podoba, zbaczając za ostro albo w stronę bluesa, albo innych, trudnych do zidentyfikowania gatunków. Sam Mick Jagger przyznał, że ta płyta nie jest specjalnie wielkim dziełem, ale jedyną słabą recenzją, jaką dla tej płyty znalazłem, jest wkładka we wrześniowym Playboyu z roku 1972! :)