Niestety przypadło na nas i nic nie da się z tym zrobić. Tylko że nikt nie lubi być królikiem doświadczalnym, a my właśnie tak się czujemy. Codziennie media ogłaszają kolejne zarządzenie ministra, prośbę, czy nowy „genialny” pomysł, który usprawni polskie szkolnictwo. Ale czy tak rzeczywiście jest? Czy działania ministra Giertycha naprawdę mogą doprowadzić do poprawy polskiej edukacji? Wzięliśmy więc jego pomysły pod lupę i taki jest ich rezultat:
    Na plus zaliczyć trzeba ministrowi, że nie ma chyba ucznia w Polsce, który by nie znał jego nazwiska. Istnieje w mediach, jest rozpoznawalny i na swój sposób popularny. W slangu młodzieżowym - po prostu „ma parcie na szkło”. Jest kontrowersyjny, ale dzięki temu zapada w pamięci. Kiedy w rozmowie padło pytanie o poprzednich ministrów edukacji, zapadła cisza. Ostatecznie ktoś wymienił nazwisko pani Łybackiej. I nic więcej. Czyli Roman Giertych teoretycznie spełnia najważniejszy wymóg, by móc stać się „idolem” polskiej młodzieży. Ale…
    No właśnie, ale. Jednym z podstawowych zadań ministra miała być walka z chuligaństwem w szkołach. Szeroko nagłośniony w mediach program „Zero Tolerancji” naszym zdaniem okazał się totalną klęską. Każdą szkołę miała odwiedzić „Trójka Giertychowska” i przeprowadzić ankiety. Sam pomysł z założenia dobry, ale z wykonaniem jest już trochę gorzej. Szkoły na różny sposób starały się (skutecznie) oszukać „inspektorów. Albo wysyłali niesfornych uczniów na wycieczkę, czy też zamykali ich w osobnej klasie, by mogli sobie pograć na komputerach i broń Boże nie przeszkadzać. Ale ministerstwo samo zawiązało sobie pętlę na szyi dając uczniom do wypełnienia ankiety. Zebraliśmy kilka opinii na ich temat i żadna z nich nie była pozytywna. Pedagodzy zauważyli w nich mnóstwo błędów: źle skonstruowane pytania, błędy składniowe, rzeczowe. Lecz ministerstwo właśnie na ich podstawie chce utworzyć prawdziwy obraz polskiej szkoły. Obraz może i powstanie, ale czy do końca prawdziwy?
    Rozwiązaniem problemu „bogaci” – „biedni” w szkołach mają być mundurki. One nie rozwiążą tego problemu. Spowodują jedynie ujednolicenie wszystkich uczniów. Zabija naszą indywidualność, oryginalność, wyjątkowość. Znamy głosy uczniów tzw. szkół „elitarnych”, gdzie wszyscy podkreślają, że dzięki mundurkom nie czują się inni, gorsi. Są równi. Ale czy wszyscy muszą być równi? Co to właściwie znaczy „równi”? To jest dokładnie to samo jakby powiedzieć - sprawiedliwie, czyli po równo. Tak nie jest. My uczniowie, szanujemy każdego człowieka, niezależnie od majątku jego rodziców. Do zrozumienia tego nie są nam potrzebne mundurki, które mogą wywołać wśród nas niepotrzebny chaos i zrodzić agresję. My chcemy mieć swój styl, być indywidualistami. Bo w dzisiejszych czasach, jeśli nie wyróżniasz się z tłumu – zginiesz.