Ten artykuł został wymuszony na mnie. Nie, nie postawiono mi ultimatum, że jakie nie napiszę na konkretny temat, to przestaną mnie czytać i porzucą dla innego blogera, czy, nie daj Panie B., dziennikarza mainstreamu. Moi czytelnicy, grupa elitarna (podlizuję się, co nie?!), stwierdzili, że miałkość dyskusji publicznej, narzuconej przez media, dla których news i afera są główną pożywką, jest dla nich nie do przyjęcia. Uważają słusznie, że to, co od dłuższego czasu jest nam podawane przez publikatory, z prawej, lewej i centrowej strony - nie wypełnia wymagań intelektualnych odbiorców. Że dyskusja publiczna jest po prostu zastępcza w stosunku do potrzeb społecznych, może nie wyrażanych wprost, ale odczuwanych.


I rzeczywiście - kiedy został powołany rząd Donalda Tuska, mieliśmy nadzieję, że dyskusje o sprawach przeszłości i rozliczeń, jakie nam serwowano przez poprzednie dwa lata, zostaną zastąpione dyskusją o przyszłości Polski, jej rozwoju cywilizacyjnym, modernizacji, problemach społecznych. Że rząd Tuska jest intelektualnie przygotowany do tego, bay podjąć się tego rodzaju dyskusji. I że jest gotowy do wyzwań. Nie wzięliśmy pod uwagę, że politycy polscy są przygotowani do SPRAWOWANIA władzy, a nie są przygotowani do formułowania celów, programów i projektów. I wbrew pozorom - nie jest to sytuacja wyjątkowa dla naszego kraju - bo wszędzie politycy, poza wielkim jednostkami, jak kanclerz Adenauer, prezydent de’Gaulle’a premier Margaret Thatcher - nie są predestynowani do wizjonerskich działań. A jak próbują, tak jak to czynił Jarosław Kaczyński - kończy się to farsą polityczną.


Problem jest zgoła inny; Kto i jak powinien kształtować w Polsce poważną dyskusję polityczną i społeczną, a której można by znaleźć i odpowiednio postawione pytania i odpowiedzi na nie i oczywiście - plany i projekty działań? I to nie tylko doraźnych, na okres kadencji sejmowej, lecz w horyzoncie 10, 20, 30 lat? Kto w Polsce powinien odpowiadać za studia strategiczne, dotyczę kluczowych sfer życia społecznego, gospodarki, edukacji, polityki społecznej, długofalowej polityki zagranicznej?


Na pewno nie możemy się spodziewać, że polskiej partie polityczne, esencja działania i emanacja woli politycznej, zajmą się tymi zagadnieniami. Polskie elity, pożal się Boże, są tak miernej jakości, że nie możemy od nich tego wymagać. Polskie partie nie mają kręgosłupa ideowego, nie mają programów, mają tylko hasła wyborcze, które w zależności od koniunktury politycznej, są modyfikowane i ubierane w nowe słowa.