Nie łudźmy się, że telewizja jest zaledwie niewielkim dodatkiem do naszego życia. Szczególnie teraz, gdy nastąpił boom serialowy i filmowy. Mnożą się telenowele, mało śmieszne produkcje z nazwą "komedia" gdzieś w tle, filmy o różnorodnym zabarwieniu, programy z udziałem  "gwiazd". I tak jak starsza młodzież czy dorośli dostrzegają subtelną granicę pomiędzy tym, co serialowe, a tym, co realne, tak ci młodsi płynnie łączą jedno z drugim.

Jest sobie taki jeden serial. Taki, co mówi się o nim, że jest najbardziej popularny. Taki, co to jest podobno rodzinny i życiowy. Taki, co to świętuje pięćsetny odcinek czy kolejną rocznicę emisji. Taki, co to podtrzymuje jeszcze oglądalność telewizji publicznej w godzinach wieczornych.
- Zobacz, ja to oglądam od pierwszego odcinka. - powiedziałam kiedyś do R.
Przytaknął, ale dalszej konwersacji ze mną prowadzić chyba nie chciał. Wpadłam w monolog:
- Tyle lat. Zobacz, jaka ja byłam mała jak on się zaczynał. Pamiętasz jak przeżywałam czy oni wezmą ślub? Albo że niby mnie to nie interesowało, a tak naprawdę niemalże zmieniałam swoje wydumane plany na takie, żeby być podobną do niej? Ale to było głupie. Przecież jak ja bym była teraz młodsza to...  czy ty to sobie w ogóle wyobrażasz? Ja bym chyba oszalała z tym Internetem. Przecież ten serial na pewno ma swoje forum. No mówię Ci, zwariowałabym. Wtedy to się tak nie rozwijało, ale teraz? Szok w trampkach .
R. przytaknął.

Podczas serialu skutecznie wymienialiśmy uwagi na temat beznadziejnych postaci, okropnej gry aktorów i pseudoaktorów, niezrozumiałych wątków, nielogiczności, drewnianych dialogów i mimiki twarzy niektórych, co to uważają, że emocje muszą być wypisane na twarzy.
- Dlaczego ona tak wzdycha? I tak głupio mruży oczy i chwyta się za czoło?
- Gra chorobę, nie widzisz?
Nie minęły dwie minuty, gdy bohaterka odebrała telefon i powiedziała:
- Cześć Tomek, wiesz, mam dla ciebie kurs (ekhm, ekhm). Trochę źle się czuję...
Najbardziej sugestywne były kaszlnięcia i pociąganie zdrowym nosem. Po przyjeździe owego Tomka, którego okrzyknięto już następcą Żebrowskiego (współczuję, Panie Michale takich porównań...) nasza bohaterka czuła się chyba jeszcze gorzej. Mrużyła oczy jeszcze bardziej i wzdychała średnio raz na dziesięć sekund.