Trudno wyobrazić sobie świat przed pojawieniem się Charliego Chaplina. Magia jego pantomimy, zaklęta w czarno-białe kadry, w głębi duszy dała nam obraz nas samych. Gdzieś pomiędzy kamerą a dwudziestoleciem międzywojennym ukrył się chłopiec w przyciasnej marynarce, który za wszelką cenę chciał nas rozśmieszyć. Uczył ludzi jak upadać z uśmiechem na twarzy, pokazywał drobiazgi, których dotąd nikt z nas nie zauważył. Bill Irwin, znany angielski mim, opisał Chaplina następująco: Kostium czynił zeń postać jednocześnie abstrakcyjną i uniwersalną. Gagi były dość prymitywne, ale tylko Chaplin umiał pocałować swoją ofiarę na dobranoc i jak nikt inny znaleźć niezwykłe zastosowanie dla zwykłych przedmiotów.
Charlie w pierwszych latach twórczości stworzył kreację niedocenianego trampa, wiecznie odrzucanego przez kobiety. Z czasem jednak dojrzał do roli przewodnika, który poprzez ironię potrafił pokazać rzeczywistość taką jaka była naprawdę. Widać to choćby w filmie Dyktator, gdzie aktor zagrał podwójną rolę: żydowskiego fryzjera i zarazem wodza III Rzeszy. Obraz ten mówi o groźbie faszyzmu, czego dowodem jest między innymi słynna scena z globusem, w której Hynkiel bawi się piłką przypominającą kulę ziemską. Jest to symboliczna scena panowania nad światem, lecz dowcip polega na tym, iż w pewnym momencie balon pęka, pozostawiając w rękach niemieckiego dyktatora jedynie porwane strzępy.
W innym filmie z kolei aktor zapowiada epokę poniekąd dekadencką. Dzisiejsze czasy mówią bowiem o niebezpieczeństwie pracy. Na plan pierwszy wysuwa się historia pracownika pewnej fabryki, który wariuje wskutek wykonywania kilku czynności naraz. Chaplin wyraźnie stawia opór wobec rozwoju technicznego, pokazując pracowitym Anglikom, do czego może doprowadzić zwycięstwo maszyn nad ludzką istotą. Jest to jeden z nielicznych filmów o zagubieniu jednostki w społeczeństwie.
Jeden z ostatnich obrazów Chaplina to wizja przemijania. W Światłach rampy aktor wyznał światu swoją prawdziwą naturę. Tym razem widzimy na ekranie starszego pana, który uczy tańca młodą dziewczynę. Charles stara się odnaleźć w niej obraz własnej młodości, w tańcu zaś z utęsknieniem myśli o czasach dawnej świetności. Scena, w której aktor tresuje dwie cyrkowe pchły jest wesoła tylko na pozór. Podczas gdy uszy Chaplina słyszą głośne brawa na jego cześć, prawda jest zupełnie inna. Okazuje się bowiem, iż nie ma widowni, a smutne oczy widzą jedynie pustą salę. Prywatnie Chaplin wyrobił sobie na ten temat trafną opinię: Błędem jest poddawać się zbyt długo publicznej adoracji; na podobieństwo sufletu opada ona, jeżeli ją pozostawić samej sobie. Tak było z owacjami dla mnie; nagle ostygły.