Jest prawdą, że gdybym przeprowadził sondę na ten temat pewnie większość ludzi odpowiedziała by, że traktuje ten czyn jako haniebny i tchórzliwy. Ludzie wierzący zapewne skwitowali by swoją postawę, tłumacząc, że jest to grzech śmiertelny, który tak naprawdę pakuje ludzi z jednego piekła w drugie – chyba dużo gorsze. Co ciekawe kościół katolicki odpuszcza grzech samobójstwa, które to jest spowodowane przewlekłym stresem, depresją, działaniem diabła lub poświęceniem. Myślę, że właśnie Ci - ludzie mający depresję, stają przed przywilejem danym im przez Watykan, ponieważ oni cierpiący psychicznie są usprawiedliwieni, a ludzie cierpiący fizycznie już nie. Mam tu na myśli eutanazje w przypadku gdy decyzję podejmuje właśnie osoba zamierzająca skończyć z życiem. Gdy człowiek chce ze sobą skończyć, nic nie jest w stanie stanąć mu na drodze.

W szpitalach Australii ludziom, którzy chcieli odejść, mimo zakazu eutanazji, zaczęto rozdawać tzw. „Exit bags” – plastikowe torby na głowę, za pomocą, których pacjenci dusili się, kończąc z własnej woli z tym światem. Nam pozostaje jedynie uświadomić taką osobę o konsekwencjach społecznych jak i dla niego samego, tegoż czynu, bo nikt nie wie co jest po drugiej stronie – my tylko wierzymy. Trzeba zrozumieć człowieka, aby móc mu pomóc, a nie pomagać, gdy się nie pojmuje istoty problemu. Najgorsza jest właśnie obojętność, ktoś powinien ją umieścić w podręcznikach jako chorobę trawiącą naszą społeczność. Miałem okazję przeczytać, o wielu przypadkach i próbach samobójstw, w każdym tych przypadków można było doszukać się demona obojętności, towarzyszącemu ludziom w ich najczęściej ostatniej podróży. Ludzie czekali na pomoc, dawali znaki, nawet Ci z depresją utajnioną, którzy uśmiechali się lecz spojrzenie mieli smutne. Gdybyśmy tylko potrafili otworzyć oczy na takie zachowania, rozejrzeć się dookoła, poskładać elementy układanki. Czy my wszyscy nie widzimy nic poza czubkami własnych nosów, zamykamy się w klatkach egoizmu i połykamy klucze?

W Polsce rocznie jest około pięciu tysięcy aktów samobójstw, więc w prawie czterdziesto milionowym państwie jest to niewielki odsetek, ale nawet te pięć tysięcy osób ma kogoś bliskiego, a szansa, że tym bliskim jesteś Ty w tym roku jest większa aniżeli trafienie szóstki w lotka, a przecież gracie, prawda? Nauczmy się czytać między wierszami, bo znakiem jest nawet to, że dana osoba zaczyna się częściej uśmiechać i przejmować problemami, czy też pojednywać się z wrogami i zapominać o waśniach. Może większość z was, a i owszem wczytuje się, interpretuje na bieżąco, jeśli tak to gratulacje, ale nie należy spoczywać na laurach… . Czy samobójcy to tchórze bojący się przyszłości i życia, czy ludzie odważni wchodzący przed innymi do ciemnej niezbadanej jaskini? Chyba pół na pół, bo w pewnym sensie nie można nazwać tego inaczej niż ucieczką przed życiem, tchórzostwem, lecz aby to zrobić zarazem należy zebrać w sobie odwagę, choć na krótką chwile, odwagę, której ogromu większość z nas nie jest sobie w stanie wyobrazić. To tak jakby iść po starym spróchniałym drewnianym moście, choć obok jest nowy ze stali. Zachowanie głupie acz odważne.