Z perspektywy śmierci głupie i niezrozumiałe bo wszyscy kiedyś umrzemy, dlatego, że tak musi być. Samobójcy zaś z własnej woli porywają się w nieznane. Od narodzin do śmierci są dwie drogi, jedna prowadzi przez stalowy most drugo przez drewniany, niekiedy to od nas zależy jaki most wybierzemy niekiedy nie. Pewne jest jedynie to co czeka nas za tymi mostami – koniec, tyle, że Ci idący drewnianym mogą wcześniej spaść. I tutaj pojawia się pytanie: czy samobójstwo jest w pełni świadomą decyzją podjęta przez „pacjenta”? Zależy to w znacznej części od ludzi, od środowiska w jakim przebywa. Pojawia się wtedy ważny czynnik – wsparcie lub jego brak. Pamiętam historie pewnego 29-latka. Napisał on bowiem, że dwa lata temu podjął próbę samobójstwa, bez skutku – odratowali go w szpitalu. Jaki był jego powód? Co było tego przyczyną? Właśnie brak wsparcia, brak dodatkowego filaru, który podtrzymuje twoją osobę, charakter, psychikę gdy twoje podpory runą. Wracał on do domu po pracy, pracował fizycznie, nie zarabiał dużo, i od swojej zony (czyli wtedy chyba najważniejszego potencjalnego filaru) słyszał wieczne pretensje: że mają za mało pieniędzy, że inni mają więcej, ze ich na nic nie stać i to jest jego wina. Choć on sam nie odczuwał skutków braku pieniędzy, w końcu zaczął się załamywać. Postanowił z tym skończyć używając środków nasennych wspomaganych przez alkohol. Odratowali go. Jaka była by wasza pierwsza myśl po próbie samobójczej gdybyście zamiast odejść w inne miejsce obudzili się w łóżku szpitalnym? Ja sam byłbym pewnie pełen nadziei, za wszystko się teraz jednak zmieni – na lepsze, i nie miałbym na jego miejscu na myśli statusu społecznego czy tez finansów, lecz ludzi. Przydzielono mu oczywiście psychologa, w pewnym momencie był już pewien, że będzie dobrze. Dwa lata później podjął następna próbę, tym razem skuteczną – rzucił się pod pociąg. Gdy raz człowiek odważy się na samobójstwo, to zostanie z tobą ta myśl niczym demon przesiadujący Ci na ramieniu, i albo nauczysz się żyć, albo właśnie spadniesz… .

Środowisko ma większy wpływ na tą decyzję niż myślimy, bo choć ktoś mógłby powiedzieć, że zawsze wszystko można zmienić, zacząć życie od początku. Moim zdaniem istnieją więzi, których tak po prostu nie sposób rozerwać, lub jest się już zbyt wypalonym aby wziąć wszystko i zacząć od nowa, w większości przypadków dochodzi do tego czynnik finansowy. Ludzie są przykuci grubym łańcuchem do pewnego miejsca, i tak jak wilk odgryzający sobie łapę gdy wpadnie w sidła, tak oni też poświęcają coś cennego, chyba w imię wolności i spokoju – życie. Bo może jednak istnieje coś po drugiej stronie, miejsce gdzie, ktoś ich w końcu wysłucha, nawet jeśli nie to rozpłynięcie się w niebycie w niektórych przypadkach także jest kuszące.