W latach siedemdziesiątych WHO przyjęło „polską koncepcję rehabilitacji” ;

1) powszechności- rehabilitacja powinna obejmować wszystkie dyscypliny medyczne i być dostępną dla wszystkich osób, które jej potrzebują,

2) kompleksowości- musi ona dotyczyć wszystkich sfer- medycznej, społecznej i zawodowej,

3) wczesności- konieczność rozpoczynania jej natychmiast po urazie lub zachorowaniu, tak szybko jak jest to możliwe, aby zapobiec w ten sposób wielu niekorzystnym zjawiskom, tzw. wtórnym skutkom choroby,

4) ciągłości- która zapewnia płynne następowanie po sobie określonych etapów leczenia i rehabilitacji.
Od 1997 roku, na mocy zarządzenia Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki, medaliści Igrzysk Paraolimpijskich, Mistrzostw Europy i Mistrzostw Świata mogą ubiegać się o stypendia sportowe.
W 1998 roku powołany został do życia Polski Komitet Paraolimpijski, który, oprócz krzewienia idei paraolimpijskich, ma przede wszystkim na celu przygotowanie sportowców niepełnosprawnych do startu w Igrzyskach.
W 1999 roku Polski Komitet Paraolimpijski wysłał 18 sportowców do Sydney (Australia) na rekonesans przedolimpijski, w celu zapoznania się z różnymi reakcjami organizmu na zmianę czasu, klimatu itp. Tylko takie poważne podejście gwarantuje osiągnięcie bardzo dobrych wyników.
Tomasz Leżański, który startuje w łucznictwie od ponad 40 lat, jako niepełnosprawny bierze udział w zawodach od 1983 roku.   Idąc do sportu paraolimpijskiego, myślałem, że to zabawa, ale świat zrobił z tego sport wyczynowy i my musimy go gonić - mówi Leżański. - Używamy tego samego sprzętu, trenujemy w tych samych miejscach co zdrowi. W łucznictwie mamy nawet podobne wyniki. Tyle że po zakończeniu kariery, mimo sukcesów, będziemy żyć w biedzie.

–

Paraolimpijczycy od lat domagali się od polskich władz przyznania stałych świadczeń pieniężnych (tzw. emerytur sportowych) najlepszym zawodnikom, którzy zakończyli już karierę, tak jak przyznano je sportowcom sprawnym.  Od listopada 2006 roku Polscy Paraolimpijczycy wreszcie otrzymują renty paraolimpijskie.
Medale i nagrody
Zawodnicy z niepełnosprawnościami mogą nie otrzymać nagrody pieniężnej nawet za zdobycie najważniejszego mistrzowskiego trofeum. Dlatego że, podzieleni są na grupy ze względu na rodzaj i stopień schorzenia . Nierzadko zdarza się, że w jednej rywalizującej grupie walczy tylko kilka osób. A przepisy określają, że aby otrzymać nagrodę za zdobycie któregokolwiek medalu, grupa musi liczyć co najmniej 8 zawodników. Wystarczy więc, że znajdzie się w niej 7 osób, aby nikt z tej grupy nie otrzymał nagrody za medal.